PP18: Aurora is te weird voor Pinkpop

De vluchtige armbewegingen, de wijd opengesperde ogen, de hoge, kerkelijke zang: Aurora is voor Pinkpopbegrippen best een beetje maf. De Noorse popzangeres staat hier voor de tweede keer, nadat ze in 2015 als achttienjarige in Landgraaf debuteerde. Ze is een van de interessantere popnamen van de line-up dit jaar, juist omdat ze een beetje een vreemde vogel is. Maar eigenlijk liggen er onder die Kate Bush-uithalen hele oningewikkelde liedjes: bombastische stadionpop, net links van Ellie Goulding en rechts van Lorde. Met rollende drumfills, sprookjesbossynths, strijkers en duimpiano (uit een doosje), en vooral heel veel lagen galmende zang. Het heeft ergens ook wel iets Songfestivalachtigs, zo melodramatisch theatraal. Maar dan wel de coolere Scandinavische inzending.

De fans vooraan waarderen het duidelijk dat Aurora net iets anders is dan anders, en zingen alles woord voor woord mee. Maar alle dingen die Aurora eigenzinnig maken, zorgen op dit no-nonsense festival juist voor afstand in plaats van te intrigeren. En als je de performance niet charmant vindt, zijn de liedjes ook niet spannend genoeg om je toch binnen te houden. De tent wordt dus leger en leger: voor de meesten is Aurora of net te vreemd, of gewoon niet interessant genoeg.

HET MOMENT:
Het coolste aan Aurora is eigenlijk dat ze tussen de nummers door niet zo goed weet wat ze met zichzelf aan moet. Dan vertelt ze weer een beetje ongemakkelijk een gek verhaaltje met die hoge piepstem: 'Oh! Ik kwam vandaag een mot tegen, die ging ik achterna. Hij viel, en het was net alsof hij aan het breakdancen was. Dat was leuk!' Om zich vervolgens totaal te verliezen in haar volgende liedje. Stay weird, Aurora.

Volg Pinkpop op de voet in het dossier