LL17: De heerlijke onrust van Ty Segall

Het is zeker niet de hardste set die Ty Segall ooit heeft gespeeld. Aanvankelijke is het tempo gemoedelijk, maar zelfs dan speelt de band stuwend alsof telkens een vervelend duwtje wordt gegeven en dan nog zo’n vervelend duwtje net buiten de maat totdat de onrust op de tent overslaat en hij er weer is: de pit. De kolkende massa vooraan is niet nieuw voor Ty Segall die afkomstig is uit de garagerock en al jarenlang met vele releases de grenzen heeft verkend.

De vijfkoppige band blijft tijdens de nummers maar afslagen nemen en is daarbij zeker niet vies van seventies glamrock. Twee gitaren die tegen elkaar op soleren: jawel hoor, daar wordt een nummer gerust voor opgebroken. De band, met Mikal Cronin op bas, lijkt soms op zoek of volledig verdwaald, om vervolgens toch met een slimme overgang in een meerstemmig liedje terecht te komen. Het is niet te voorspellen welke nummers Ty Segall gaat spelen en welke richting een afzonderlijk nummer opgaat.

Natuurlijk, het tempo wordt opgevoerd. Het gitaargeluid krijgt een zwaardere laag, er wordt toegeslagen met psychpunk. Dan is ademen overbodig en noise verplicht. Om vervolgens opeens met een catchy swing een opgewekte sixties vibe te pakken. Het vijftal blijft maar met zichtbare lol verkennen en verontrusten op zoek naar de dissonanten en de melodie. Ty Segall gaat duwend en trekkend naar de finish.

HET MOMENT:
Bij Ty Segall lijkt het crowdsurfverbod van Lowlands voor even opgeheven. Tijdens een virtuoos gitaargevecht dat maar aanhoudt, drijven zeker zes lijven op het publiek. Een van hen speelt op zijn rug vrij accuraat de luchtgitaar. Hij lijkt op dit moment de enige die Ty Segall nog kan volgen. Tot de volgende afslag dan.

Meer Lowlands? Check ons dossier voor heel veel verslagen en video's.