Altın Gün glinstert in tussenvorm op pilot-shows

Opmerkelijk: redelijk stilletjes verliet gitarist-van-het-eerste-uur Ben Rider afgelopen week opeens Altın Gün. ‘Sadly my relationship with Altın Gün has come to an end’, postte hij op Instagram, maar de band zelf deelde er niets over. Wat er precies is gebeurd? Geen idee, maar met de ijzersterke nieuwe plaat Yol onder de arm en een tijdelijke gitarist in de gelederen deed de Nederlands-Turkse psychfunkfolkrock-band de afgelopen week een behoorlijke rits aan pilot-shows. Deze show in Patronaat is de laatste, voor een intiem publiek dat op loveseats zit mee te wiegen.

Die gitarist, Denzel Sprenkeling, staat vanavond de hele avond met een hele dikke smile op het podium. Het is ook nog zijn verjaardag, kirt zangeres Merve Dasdemir vrolijk. Hij kleurt de liedjes redelijk getrouw in, met funky slagjes en af en toe een overstuurde melodie, verder blijft hij op de achtergrond. Ook vaste percussionist Gino Groeneveld is afwezig (hij had verplichtingen met Jungle By Night) en de trommelaar van The Mauskovic Dance Band valt in. Knap dat de band in deze tussenvorm alsnog glinstert, en het is vooral Erdinç Ecevit Yildiz die daar verantwoordelijk voor is. Terwijl de rest van de band lekker achterover hangt in de broeierige, trage groove van ‘Anlatmam Derdimi’, pakt hij z’n moment met een spacey synthsolo. Wanneer de band een versnelling opschakelt, speelt hij vingervlugge bluesy saz-licks.

Het repertoire van derde album Yol is bovendien een mooie stap voorwaarts voor de band: in de funky tune ‘Kara Toprak’ zitten smaakvolle Omnichord-sampletjes verborgen, met handclaps krijgt ‘Yüce Dağ Başında’ een vrolijk extra zetje en vooral de Nightrider-waardige synthfunksong ’Ordunun Dereleri’ barst van de spanning. ‘Süpürgesi Yoncadan’ – van de vorige plaat – past heel goed in die lijn: de Moroder-esque break wordt nog eens drie keer zo hard aangezet terwijl het licht bloedrood kleurt. Voorzichtig klinkt er gejuich (mocht dat nou wel of niet?) en het moment is zo weer voorbij, maar het zijn deze momenten dat Altın Gün echt boven zichzelf uitstijgt.

Dan valt ook op dat ze flink zijn opgeschaald qua lichtshow, omringd door een zestal staande studiolampen, soms met flitsend wit discolicht en op de juiste momenten blinderende strobes. En dan valt ook op dat Altın Gün écht klaar is voor de volgende stap, de grootste podia, de Amerikaanse festivals die er al in de agenda stonden. Zelfs in tussenvorm, minus twee doorgewinterde bandleden. Kom maar op, Coachella en Bonnaroo!