PP18: The Offspring redt meer mensenlevens dan ooit
Nostalgie wat de klok slaat bij punkpopband van weleer
Een bekentenis: ik vond The Offspring de allersickste band ooit toen ik tien jaar oud was. Ik had óók geen ‘Self Esteem’! Ik fluisterde ‘Staring At The Sun’ vol teenage ängst mee, ik lachte graag die pretty fly guy uit, en zelfs Ixnay on the Hombre vond ik een topplaat. Maar in de afgelopen negentien jaar ben ik aardig gegroeid. Frontman Dexter Holland ook. Terwijl zijn poppunkband zes jaar min of meer stillag, herpakte hij zijn studie. Sterker nog, Holland is eind vorig jaar gepromoveerd op onderzoek naar het HIV-virus dat best eens levens zou kunnen redden.
Nu zijn ze terug, want er moet ook geld verdiend worden. De band is aanzienlijk ouder en pafferiger geworden, en niemand zal ontkennen dat The Offspring hier puur op nostalgie teert. En dat is goed genoeg, toch? Het is vandaag niet valser gezongen dan het ooit op plaat was, de biertjes vliegen weelderig door de lucht, er zijn talloze pits en de beveiliging heeft het er maar druk mee, al die crowdsurfende veertigers met buikjes uit de lucht plukken. Echt slecht is het niet, of is het dat gouden zweempje nostalgie dat het draaglijk maakt? Nou ja, die ‘Whole Lotta Rosie’ is behoorlijk tenenkrommend, en ‘Gone Away’ achter de piano had ook niet gehoeven.
HET MOMENT:
Maar dat inkakmoment is puur tactiek, zodat ‘Pretty Fly’ erna nog krachtiger wordt. De jongens die bij release 13 waren, hoeven zich nu niet meer te schamen voor hun 31-tatoeage en springen zo op elkaars schouders terwijl ze dat Def Leppard-knipoogje ‘gunter glieben glauten globen’ meebrullen. En dan ‘Self Esteem’ natuurlijk als slotnummer, het ultieme festivalanthem dat over het hele veld schalt en hen de grootste indieband ooit maakte. Zo’n anthem heeft Pearl Jam nog nooit geschreven. Of in ieder geval niet volgens de tienjarige die nog steeds in me zit, en zo te zien ben ik niet de enige die dat vindt.
En nu weer levens redden, Dexter!
Lees, kijk en luister meer Pinkpop 2018 hier