LL18: DMA's, een stelletje charming bastards

Beetje lullig misschien, om DMA's steeds maar met Oasis te blijven vergelijken. Maar de Australiërs hebben zelf ook niet per se hun best gedaan om die vergelijking te ontkrachten. Het lijkt er gewoon enorm op. Leg dat refrein van 'Break Me' eens naast 'Shakermaker' van Oasis' debuutplaat. Ook die iets arrogante, übernonchalante podiumpresentatie komt rechtstreeks uit het Gallagher-handboek. De fans waarderen dat juist: binnen luttele seconden spotten we in het publiek een Fred Perry-shirt met een regenhoedje erboven. Een wandelende flashback naar de hoogtijdagen van Britrock.

Als je Oasis-fan bent*, val je wat DMA's betreft waarschijnlijk in een van twee kampen: je vindt het te gek omdat het precies aansluit op je smaak, of je vindt het ruk omdat het zo duidelijk is gekopieerd. Val jij in het tweede kamp? Geef deze lads from Down Under dan toch eens een kans, want ze doen hier echt meer dan klakkeloos overschrijven. Ze hebben sinds 2016 meer goeie liedjes gemaakt dan de Gallagher-broers. Het dromerige 'In The Air' bijvoorbeeld, met dat blikkerige Cocteau Twins-gitaartje.

En dat cocky gedoe heeft ook wel z'n charme. Het is zelfs wel intrigerend. Frontman Thomas O'Dell staat in zijn trainingspak doodleuk kauwgom te kauwen tijdens het zingen, gitarist Johnny Took weigert om zijn piepkleine zonnebril af te zetten. Na 'In The Air' laat O'Dell alles stil vallen, en kijkt hij met gestrekte nek en toegeknepen oogjes het publiek in. 'Had je wat?' zegt hij zonder woorden.

HET MOMENT:
Stoere jongens dus, die DMA's. Des te leuker is het wanneer O'Dell zich toch laat verleiden tot een dansje, losjes in de lucht pompend met zijn vuisten. En uiteindelijk blijkt hij gewoon een klein hartje te hebben: bij het laatste nummer geeft hij het publiek een enthousiast applaus terug om ze te bedanken, plus een kushandje. Aaaah.

*Als je geen Oasis-fan bent: a) hoezo niet? b) sla DMA's maar over, niks voor jou.

Kijk deze show hier terug en lees meer Lowlands na in ons dossier.