Album van de week (47): Adele

Je ziet het zo weer voor je: een breed lachende Adele die zes blinkende Grammy’s in haar armen balanceert. Het gebeurde in 2012 voor 21 en toen wéér in 2016 voor 25.  En waarschijnlijk gebeurt aankomende januari précies hetzelfde. De Britse zangeres is namelijk terug van weggeweest en verbreekt, zoals alleen Adele dat kan, weer alle streamingrecords met haar nieuwe plaat 30. Deze vierde plaat is kwetsbaar maar ook sterk, zit vol verdriet maar ook vol liefde en is nog persoonlijker dan de tranentrekkende voorgangers. 

Sinds haar debuut 19'brengt Adele al liedjes vol kommer en kwel, hyper persoonlijk en met gebroken harten als overkoepelend thema. Zeg nou zelf, ‘Someone Like You’ is toch ook de ultieme breakup-track? Het liefst met een bak ijs op de bank, snotdoekjes erbij en laat die tranen maar stromen. Maar iedereen wordt ouder. Zo ook Adele. Sinds haar laatste album is ze getrouwd, moeder geworden en ook weer gescheiden. Dertig worden is dan ook niet makkelijk. Nog steeds zingt de Britse over liefdespijn, maar op 30 is ze volwassener en kijkt ze kritisch naar zichzelf. In het haast voyeuristische nummer ‘My Little Love’ horen we hoe de zangeres het gesprek aangaat met haar zoontje over de scheiding van mama en papa, in emotionele en intieme audio-opnames. ‘I wanted you to have everything I never had / I'm so sorry if what I've done makes you feel sad’.  Als de zangeres vervolgens in tranen uitbarst voel je je bijna betrapt, alsof je eigenlijk niet mocht meeluisteren. 

Op een Adele plaat mogen de nodige vibrato uithalen natuurlijk niet ontbreken. ‘Easy On Me’ en ‘To Be Loved’ zijn van die typische ballads waarop het echt uit d’r tenen komt. Maar op 30 is er ook ruimte voor het experiment. Voor haar nieuwe plaat sloeg Adele namelijk de handen ineen met verschillende top producers. Waaronder Inflo, één van de coolste producers van dit moment die onder anderen samenwerkt met Little Simz en SAULT. Zijn invloed hoor je duidelijk terug in de gospelkoortjes in ‘Hold On’ en op ‘Love Is A Game’ zingt Adele als een soort femme fatale over het gevaar van liefhebben onder begeleiding van jazzy pianospel en zachte strijkers. 

Zo sluit 30 zich naadloos aan bij de drie voorgangers, maar doet er nog een klein schepje bovenop. Het is nog steeds onmiskenbaar Adele, met tranentrekkende ballads en gevoel voor drama, maar met een kritische blik en een gevarieerdere muzikale insteek. Ze moet maar vast ruimte gaan maken in haar vitrinekast, want dit klinkt verdacht veel als een Grammy-winnende plaat.