Album van de Week (35): Wolf Alice

‘Wacht maar tot je dertig wordt, dan verandert alles,’ luidt het cliché. Meestal alsof het alleen maar downhill gaat vanaf daar. Hypotheken, burgerlijk gedoe, een saaie boel. Inmiddels zijn de leden van Wolf Alice zelf de dertig gepasseerd, en hun vierde album The Clearing laat horen dat die verandering niet per se negatief hoeft te zijn. De grunge-anthems en shoegazegitaren schuiven opzij, en in de leegte die overblijft vindt de band zichzelf opnieuw uit.

Die heruitvinding klinkt als pianogedreven seventies-softrock, met duidelijke invloeden van Fleetwood Mac, de harmonieën van ABBA en de zoete strijkers van The Carpenters. Daarbovenop schittert frontvrouw Ellie Rowsell, die schakelt van ijzige spoken word naar punkachtige uithalen, en van de warme toon van Carole King tot de theatrale intensiteit van Kate Bush. In de catchy, upbeat refreinen van ‘Bread Butter Tea Sugar’ duikt zelfs een vleugje Electric Light Orchestra op. Invloeden genoeg dus, maar The Clearing klinkt toch onmiskenbaar als Wolf Alice: vette productie, emotioneel gelaagde arrangementen en knallers als ‘Bloom Baby Bloom’ die alleen zij had kunnen schrijven.

Dat de band een nieuwe levensfase in gaat hoor je ook terug in de teksten. In ‘The Sofa’ zingt Rowsell: ‘I wanna settle down/Oh, to fall in love/But sometimes I just want to fuck.’ In ‘Play It Out’ speelt de afweging tussen een gezin stichten of een avontuurlijker leven volgen: ‘I wanna age with excitement. Feel my world expand. Go grey and feel delighted.’ Het zijn gedachtes die ongetwijfeld herkenbaar zullen zijn voor menig begin-dertiger.

The Clearing is de minst donkere en scheurende, maar misschien daarom juist wel de meest gedurfde plaat van Wolf Alice. Misschien is dertig worden zo erg nog niet.