ADE25: Chlärs audiovisuele exorcisme is een grote AI-overprikkeling

Zeeën vol afval, tanks die door brandende steden rijden, Trump: het is een gezellige boel bij Chlär in het Nxt Museum. Wie denkt aan de boze buitenwereld te ontsnappen, heeft het mis. De next-gen techno-ster (die met Alarico het hardgroove-duo Funk Assault vormt) presenteert zijn nieuwe liveshow Kernel, een ‘audiovisual exorcism of the modern condition.’ Klinkt heftig? Is het ook.

Het museum voor kunst en technologie in Noord is tijdens ADE voor even een rave-loods. De muur achter de Zwitserse dj/producer is een gigantisch scherm voor zijn dystopische AI-visuals. Want Chlär is BOOS, en heeft een appeltje te schillen met zo’n beetje de hele wereld: van militarisering en kapitalisme tot social media en surveillance. Subtiliteit is niet zijn grootste kracht: bejaarden met bordjes ‘Save the rich. Tax the planet’, influencers die lachend explosies filmen, vrolijke gezinnen die dieren afschieten en dat alles met een vervreemdend AI-sausje.

Dat megascherm is zo overdonderend dat je bijna vergeet dat de Zwitser voor je neus de techno in elkaar zet, met zijn sampler en mixer. Althans, echt vergeten? Die keiharde kicks voel je tot diep in je borstkas (wat staat dat Funktion-One-systeem op standje vernieling, zeg). Hij opent op zo’n 140 bpm en die tempofader gaat de rest van de 75 minuten niet meer omlaag. Soms groovy, met swingende hihats en claps, dan weer primitief, met enkel een kickdrum en subbas. Toch snak je na een uurtje naar wat afwisseling, en ben je, wanneer we zijn aangekomen bij weirde voetenvisuals en bodybuilders op paarden, het punt van die beelden ook wel een beetje kwijt. Een waar exorcisme wil het niet worden, eerder een grote overprikkeling.

Denk je het overleefd te hebben, komt Colin Benders als toetje nog met zijn berg modulaire synths aanzetten. We verplaatsen ons naar de andere helft van de loods, waar steigerstellingen met ledschermen als bomen de dansvloer opdelen (al blijft die hoge ruimte nog steeds een beetje ongezellig). Daar in het midden trekt Benders een geluid waar je U tegen zegt uit al die snoertjes en knopjes op de tafel voor hem. Waar bij Chlär de jonge ravers met zonnebrillen en fannypacks stonden te dringen om een glimp van hem op te vangen, zijn het nu juist de oude technoheads die nog net niet kwijlend over de analoge synthesizers en drummachines heen hangen. Kort de kick eruit, opbouw, en de bas er weer keihard in laten knallen: elke keer wordt het gejuich luider en gaan de vuisten nog verder omhoog. Benders’ geïmproviseerde techno zal nog net wat langer nadreunen dan de monsterlijke AI-visuals.