LL18: Amber Run is de gewoonste band van Lowlands
Sympathieke Britten willen maar niet spannend worden
Je plukt vijf Britse jongens van straat, stuurt ze naar de Primark en geeft ze een gitaar in de handen. De kans is best groot dat je dan eindigt met Amber Run of iets dat er heel veel op lijkt. Sympathieke jongens zijn het, maar hier is geen enkel spoor van een eigen smoel.
Nee, Amber Run kan ons er maar niet aan herinneren waarom we indiefolk een jaar of tien terug zo'n boeiend genre vonden met z'n allen. Het vijftal klinkt als zo'n band die fan is van Radiohead, maar door een simpel gebrek aan creativiteit meer klinkt als Kodaline die een filmsoundtrack aan het maken is.
Zo gek is dat allemaal niet, want de jongens van Amber Run zijn nog wat vochtig achter de oren. Als frontman Joshua Keogh op de speakers gaat staan om het publiek aan te moedigen, voelt het vooral alsof hij iets nadoet dat hij weleens op televisie heeft gezien. Verrek, het werkt nog ook: voorin bieden welwillende zieltjes zich als gewonnen aan. Veel bandjes als Amber Run staan er natuurlijk ook niet op Lowlands. Hoe graag we ook zouden willen dat het anders was: de Britten bewijzen vandaag vooral waarom dat zo is.
Amber Run maakt namelijk nogal nietszeggende muziek waar je eigenlijk weinig mee hoeft of kan. Spelen kunnen ze hoor, goed genoeg om zich staande te houden in ieder geval. Verder is Amber Run zo'n BBC-bandje dat op London Calling een leuke ontdekking lijkt, maar dat je alweer vergeten bent als de Noord/Zuidlijn je afzet op Centraal Station.
HET MOMENT:
We moeten er even voor graven, maar 'Heaven' klonk cool! Het nummer heeft de mooiste meerstemmigheid van de middag en komt het dichtst in de buurt van de 'harde' muziek die Amber Run zo graag zou maken.
Kijk deze show hier terug en lees meer Lowlands na via ons dossier.