LIONSTORM is bevrijdend op z’n viest

Puistjes uitknijpen voor de webcam, okselhaar likken, van je afgeschoren schaamhaar een snorretje maken en het haar in het doucheputje dan ook nog gebruiken om een kunstwerkje te maken: je ziet het allemaal voorbij komen op een soort cheape pornowebsite, in de nieuwe videoclip voor ‘Vies’ van het expliciet lesbische hiphop-duo LIONSTORM. Net als hun andere tracks is het een beetje confronterend, maar ook heel grappig en origineel.

’Wij misten dit soort muziek toen we opgroeiden als tiener’, vertellen Vuige Muis en Skerrie Sterrie. ‘We waren fan van Aaliyah, Beyoncé en Ciara, maar die zongen over mannen. En we zijn opgegroeid met oldschool Nederhop. Dat willen we maken: expliciete rauwe hiphop met humor en een knipoog, maar dan wel expliciet queer of gay. Dat misten we ook weer aan de queer representatie-kant van muziek: die is vaak heel mooi en belangrijk, maar mag dat óók een keer bot en heftig en in your face zijn?’ Toen Gale en Sterresoet verkering kregen, dachten ze dus: ‘Het zou zó vet zijn als er zoiets was, waarom doen we dat dan eigenlijk niet zelf?’

Dat zijn ze dus meteen maar gaan doen, en hun boodschap resoneert al met veel mensen: ze stonden op Noorderslag, toeren dit najaar mee met de Popronde (als 3voor12-talent) en ook de eerste single ‘No H8ro’ legde bepaald geen windeieren. Sterrie: ‘Daar zijn we heel blij mee. Toen ik nog niet echt bewust was van mijn eigen seksualiteit, wist ik niet waar het te zoeken. Daarom willen we niet in een niche hoekje op de queer platforms worden weggestopt. We krijgen nu al veel reacties: DM’s en Facebook-berichtjes van jonge mensen. Een meisje liet weten dat zij en haar zusje voor het eerst samen hun queerness vierden bij een show van ons. En iemand stuurde: “Ik besef nu dat ik gay ben, maar durf nog niet uit de kast te komen.” Heel bijzonder dat wij onderdeel mogen zijn van zo’n proces.’

Vandaar ook de track ‘Vies’. Muis: ‘We merkten dat wij als vrouw en queer personen vaak onszelf moesten censureren om mensen maar niet af te schrikken. We moeten letterlijk delen van onszelf verbergen omdat we opgevoed zijn met een andere norm. Nu pakken we die elementen die we altijd verborgen, en duwen die juist naar de voorgrond. Dat benoemen we allemaal achter elkaar, en dat voelt heel krachtig om te doen.’