Album van de Week (41): Upchuck

‘I’m nice now’ – of je dat statement nou echt serieus moet nemen van een punkband, blijft de vraag. Maar Upchuck laat horen dat de ‘fuck you’ niet altijd even groot hoeft om indruk te maken. Wie de band ooit live zag, bijvoorbeeld op Best Kept Secret vorig jaar, weet dat het vijftal niet aan compromissen doet. En aan die intensiteit heeft de band uit Atlanta in elk geval niks ingeleverd, want ook op hun derde album rammen ze er ‘gewoon’ nog dertien nummers in een klein half uurtje doorheen. Maar tussen het rauwe punkgeweld ontstaat er steeds vaker ruimte voor een adempauze.

‘It feels right scarin’ you’, blaft zangeres Kaila ‘KT’ Thompson op opener ‘Tired’: die punkspirit die we van de eerste twee albums kennen, is nergens heen. Want er is nog genoeg om boos over te zijn. Rouw, gentrificatie, haar ervaringen als zwarte vrouw in Amerika razen in een moordend tempo voorbij. Thompson zelf zegt nooit een moment geen woede te hebben gevoeld, en die ontlading hoor je in elk nummer.

Al kan zingende drummer Chris Salgado er ook wel een handje van: naast zijn enorm strakke en afwisselende drumpartijen, gromt hij zijn Spaanse teksten met een nog grotere felheid door de microfoon. Op ‘Un Momento’ bijvoorbeeld, waar hij vraagt om een moment van adem in deze moeilijke tijden. De recente ICE-raids in zijn thuisbuurt Little Mexico in Atlanta geven die woorden een extra lading, met vrienden en familie die nu bang zijn om simpelweg de deur uit te stappen. Die urgentie is door de hele plaat voelbaar. 

Die boze teksten worden verpakt in fuzzy riffs, en dat is geen toeval. Fuzz- en garagerocker Ty Segall is, net als bij de vorige plaat, weer van de partij als producer, en dat hoor je terug in de gruizige gitaren en drums. Zeker wanneer de voet wat van het gaspedaal gaat, duiken er gewoon lekkere garageliedjes op. Zo neigt ‘New Case’ bijna naar slackerrock, had de riff van ‘Kept Inside’ prima op een traag sludgemetal-nummer kunnen staan, en gaat ‘Forgotten Token’ zowaar voorbij de drie minuten (met een refrein dat nog langer blijft hangen). Op I’m Nice Now komt woede in veel verschillende vormen.