LL23: RAYE heeft starpower voor tien
Britse zangeres lanceert zichzelf vanuit haar zitstoel
‘Jullie vragen je vast af waarom ik nog niet ben opgestaan,’ zegt RAYE vanuit een fauteuil voorop het podium. De Britse zangeres legt het ons uit: een paar dagen geleden ging ze door haar rug, moest zelfs naar het ziekenhuis, maar wilde hier zo graag spelen dat ze een hele lading pijnstillers naar binnen heeft gewerkt om alsnog op het podium te kunnen staan.
Maakt niet uit, want zelfs vanuit die sjofele stoel blaakt ze van de starpower, deze diva met een Marilyn Monroe-achtige glamour en bakken charisma. Nog geen drie minuten zijn gepasseerd, en iedereen in de Heineken weet: RAYE heeft een fenomenale stem. Een stem die kan wedijveren met de Adeles en Amy Winehousen van deze wereld. Een stem ter grote van een stadion. Hoor eens, die powerdiva-uithaal in ‘The Thrill Is Gone’. Die bizar hoge noot aan het einde van ‘You Don’t Know Me’. De jazzy variaties waarmee ze haar liedjes nog eens extra optilt, en waarmee ze haar liedjes extra soulvol vertolkt.
Dat zit ‘m ook in die vijfkoppige band met trompet en synthmadame, die in witte pakken met vlinderdasjes haar liedjes spelen met een vintage flair. Slimme opbouw ook: ze spelen eerst de emotionele ballads en slow r&b van haar debuutalbum, daarna volgt een blok househits met de instrumentals van tape, voornamelijk uit de tijd dat RAYE nog featurezangeres was. En oké, die Innervisions emohouse-tune ‘black mascara’ is een stukkie smaakvoller dan haar hit met Joel Corry, maar met die househits tilt de Heineken vanuit de put regelrecht de dansvloer op. Daarna is die virale TikTok-hit ‘Escapism’ een schot in open doel.
HET MOMENT:
‘Ik las dat één op de vier mensen seksueel grensoverschrijdend gedrag meemaakt,’ kondigt ze ‘ice cream man’ aan, een gedragen ballad over louche figuren in de achterkamer van de muziekindustrie. ‘Dat is een kwart van de zaal, en dat is hartverscheurend.’ Op de schermen allemaal mensen met tranen in de ogen, en zijzelf is ook duidelijk geëmotioneerd. Knap hoor. Als je middenin de festivalgekte zo’n emotioneel moment kunt creëren? En daarna mensen toch weg kunt sturen met een goed gevoel? Dan ben je toch gewoon een ster?