PP22: Floor Jansen gaat volle bak voor Disney-metal
Natuurlijk is ook musicalman Henk Poort erbij
Quizvraagje: wat hebben Willie Wartaal en Floor Jansen met elkaar gemeen? Dat ze beiden zijn doorgebroken via een Nederlandse talentenjacht? Ehm… nee. Het zijn de enige mensen die én solo, én met band op dezelfde festivaldag van Pinkpop speelden. Want zometeen mag Floor ook nog eens met Nightwish aan de bak, maar nu mag ze onder haar eigen naam het podium op met achter zich de Marcel Visser band (die… jawel, ook de vaste backing band is van o.a. Jan Smit en Nick & Simon).
Waar ze die solocarrière ook alweer aan te danken had? Gestoken in een Pinkpop-roze pak legt ze het zelf vrolijk uit: ‘Ik was een beetje sceptisch over De Beste Zangers, kan zo’n metalhead dat wel doen?’ Nou, het bleek een uitstekende stap in haar carrière, zegt ze: na dik twintig jaar de wereld rond te vliegen met allerlei bands, werd ze opeens wereldberoemd in haar eigen klamme kikkerlandje via een tv-show. Dus put ze op het Noord-podium niet alleen uit haar uitgebreide eigen oeuvre (van haar ‘heftigste’ bandje ReVamp tot After Forever en gelegenheidsproject Northward en twee eigen singles) maar covert ze ook allerlei songs die ze al eerder naar de beeldbuis bracht.
Een nogal drakerig liedje van Tim Akkerman, bijvoorbeeld. En van de allerbeste Songfestival-winnaar ooit (eurotrancekraker ‘Euphoria’ van Loréen) maakt ze een midtempo Droomvlucht-metaltrack. De vuist wordt vast tot een duiveltje geplooid. Helemaal grappig is de cover van Disney-soundtrack Frozen. ‘Over rare liedjes en YouTube gesproken,’ grinnikt ze, ‘ik had dus de hele tijd Frozen in mijn kop, door mijn dochter van vijf. Maar ik heb hem wel een beetje ver-metald.’ Ja hoor, dus krijgt het nummer piano en strijkers mee, maar ook stevig schurende gitaren. Vroeger werden symfonische metalbands altijd een beetje chagrijnig van het predikaat ‘Efteling-metal’, nu zwelgt Floor Jansen er volledig in.
HET MOMENT:
Dat blijkt al helemaal in ‘Phantom of the Opera’, het musicalnummer dat ze vandaag natúúrlijk met Henk Poort doet. ‘Sing for me!’, brult hij als Andrew Lloyd Webber’s spook dat Floor achterna zit. Zij gilt hoger, hoger en nog eens hoger, totdat ze ver in haar fluitregister zit. Totale kitsch natuurlijk, maar who cares, je vergelijkt de Droomvlucht toch ook niet met een Stanley Kubrick-film?