PP25: Personal Trainer schat spontaniteit op waarde
Amsterdamse indierockband is balsem voor de oren
Oh, hoe Willem Smit oudje ‘Lazer’ (uit 2019 alweer!) begint met een raar bromstemmetje, en even later een scattende papegaai nadoet! Hoe toetsenist Abel expres op de verkeerde toetsen hamert! Hoe de gitarist (die is relatief nieuw binnen de band) over z’n monitor springt en doet alsof-ie een vuurwapen in handen heeft! Hoe Willem in een break opeens sommeert dat iedereen een rondje moet draaien. En nu de andere kant op! Zelf lijkt hij ook geen idee te hebben waar hij nou precies mee bezig is. Hehehe. In Nederland Popland, waar elk praatje op de setlist staat en ook over de meeste loopjes op het podium wel is nagedacht, is het Amsterdamse sextet Personal Trainer een verademing: een band waar spontaniteit op waarde wordt geschat, waar impulsen er zijn om naar te luisteren en altijd wel iets gebeurt dat nog nooit eerder gebeurde bij een Personal Trainer-show.
Het bracht ze een trouwe fanschare. In Nederland, maar zeker ook in Engeland. Zelfs het Britse label Bella Union sprak het vertrouwen in de band uit. En op Best Kept Secret vorige week speelden ze nog een thuiswedstrijd tussen gelijkgestemde bands, vol muziekliefhebbers die elke noot die Willem Smit ooit heeft gezongen wel hebben meegekregen, en dus ook zijn eerdere bands en zijprojecten op commando kunnen opnoemen.
Dat is op Pinkpop bepaald niet aan de hand. Wel veel onbegrepen blikken wanneer openingsnummer ‘Upper Ferntree Gully’ van een uptempo, stuurs indierockliedje met akoestische gitaar in 7/8 opeens een koprol maakt richting keihard gekrijs en powerchords. Weinig gejuich ook wanneer het bloedjemooie ‘Still Willing’ een ambient outro met synths en saxofoon krijgt, en zo de backdrop (geschilderd door papa Smit!) nog wat extra kleur geeft. Popsongs als ‘Intangible’ en ‘Round’ gaan beter naar binnen, maar Personal Trainer focust ook echt wel op songs die klein beginnen, die ontsporen, die alle kanten op schieten. En dat is precies dat wat die band zo goed maakt, al het gepiel en gefriemel zijn balsem voor de oren na de piratenmetal van Alestorm.
HET MOMENT:
De tent blijft bepaald niet vol. Nee, het loopt zelfs hartstikke leeg. Maar wie blijft plakken, staat uiteindelijk mee te klappen met een geweldig goed gespeeld ‘Testing The Alarm’.