Loyle Carner laat de grote AFAS Live voor even heel klein voelen

Hij moet er even voor over zijn hoofd wrijven en diep die grote AFAS in kijken om het te laten bezinken. Want het zijn wel heel veel mensen, op de eerste van twee uitverkochte avonden. Als je je afvraagt of die subtiele, zachtaardige hiphop wel werkt in zo’n grote zaal, vallen die zorgen vanaf opener ‘In My Mind’ meteen weg. Samen met zijn vijfkoppige band maakt Loyle Carner die zaal voor even zijn huiskamer.

Onbevangen zwaait hij bij ieder woord zijn armen in het rond: hij heeft er zichtbaar zin in. Nederland is een van zijn favoriete plekken om te spelen, aldus Carner zelf. Je hoort het natuurlijk vaker, en bij de meeste artiesten rollen je ogen dan misschien naar achter, maar wanneer Loyle Carner het zegt, geloof je het. Net als elke zin die hij de menigte voordraagt. De Londense rapper schuwt het niet al zijn onzekerheden op tafel te leggen, met onderwerpen als toxic masculinity, familie en zijn ADHD. Op zijn vierde album hopefully ! stelt hij zich nog kwetsbaarder op. Niet alleen met de gevoelige teksten over het vaderschap, maar ook doordat hij voor het eerst zijn zangstem laat horen. En die krijgen we ook vanavond veelvuldig te horen.

Het refrein van het aan zijn zoontje en dochtertje opgedragen ‘lyin’ wordt door iedereen meegezongen, zelfs door die stoere jongens naast je (al misschien wel iets zachter). Het stevigere ‘all i need’ is een fijne afwisseling tussen de zachte hiphop. En ‘about time’ (‘They said my son needs a father, not a rapper’), eindigt in het grootste applaus van de avond, dat Carner zichtbaar geëmotioneerd onthaalt, in verbazing omkijkend naar zijn band. De dankbaarheid straalt van alles af.

Al die kleine momentjes gaan perfect op in een set vol hoogtepunten, want Carner heeft ondertussen een flinke discografie om uit te putten. ‘Ain’t Nothing Changed’, bijvoorbeeld, waarop zijn flow nog soepeler is dan die heerlijke beat. Of de hoopvolle afsluiter ‘Ottolenghi’, waarmee je onmogelijk zonder goed gevoel de zaal weer verlaat.

En wat heeft ’ie een strakke band mee, die in een half rondje om de rapper heen staat. Vooral drummer Spaven Richards zorgt met zijn breakbeats op tracks als ‘Horcrux’ voor een scherp randje. Maar Loyle Carner is op zijn best wanneer die band even wegvalt en zijn zorgvuldig geplaatste woorden de zaal vullen. Vooral tijdens de toegift, wanneer hij in zijn eentje op het podium verschijnt om een gedicht voor te dragen. Het jonge publiek is op geen enkel moment zo stil geweest. ‘Take these words, and go forwards, forwards, forwards,’ draagt Carner de zaal op. Met dit warme gevoel kunnen we zeker wel even voorwaarts.