PP20: Twenty One Pilots speelt het dak van het Pinkpoppodium

We hebben de afgelopen twintig jaar een hoop rockduo’s op de festivals gezien, en bijna altijd scoren die op ruwe energie. Terug naar de basis, geen opsmuk. Van The White Stripes naar Blood Red Shoes, van The Black Keys naar Royal Blood. Twenty One Pilots is ook zo’n duo, maar bij hen draait juist wél om opsmuk. Hun shows zijn een circus, een extravaganza. Ze sloven zich voor je uit, entertainen. Zo hangt er midden op het podium een trapeze, waar Tyler Joseph ondersteboven aan hangt terwijl hij rapt. Zijn rode mutsje valt naar beneden. Dat lijkt een fout maar is het niet, want met een sierlijke zwaai pikt Joseph het attribuut net voor het de grond raakt weer op.

Het is ook eigenlijk niet echt rock wat Twenty One Pilots maakt, eerder pop, gecombineerd met rap. Twenty One Pilots werd er mega populair mee, vooral dankzij single ‘Stressed Out’, die gaat over hoe zorgeloos het eigenlijk was om kind te zijn. Maar je bent zo jong als je je voelt, en zo rijdt Tyler Joseph vandaag op een gigantische driewieler over het podium. Zo een als hij ook in de videoclip van de hit heeft, maar dan 5 meter hoog. Het is een verbluffend gezicht, en in het publiek gaan massaal de telefoontjes omhoog.

HET MOMENT:
Dan gaat drummer Josh Dun op de rand van het podium staan. Hij grijnst, het zweet glimt op zijn indrukwekkende torso. Mijn God, wat een torso. Hij weet het hoor, hij laat zich aangapen, terwijl hij soepel jongleert met zijn drumstokjes. Een vrouw op de eerste rij kan een druppel kwijl in haar mondhoek niet onderdrukken, haar vadsige man legt direct zijn handen voor haar ogen. Iedereen weet wat er gaat gebeuren als de roadies het podium op komen om zijn drumstel op te pakken. Vooraan gaan de handen al omhoog: hier! Zet hem hier! Wij dragen hem! Maar Josh heeft een ander plan dan wat hij altijd doet. Hij loopt naar de rand van het podium en begint in te klimmen. Vijf roadies klimmen achter hem aan, met onder hun armen delen van het drumstel. Nog geen minuut later zit Josh Dun op de plek waar ooit Bob Forrest van Thelonious Monster niet meer naar beneden durfde. Maar Forrest was een fucking junk. Dun is een atleet, een koning van de balans. Hij roffelt zijn drumstel en ontvangt het applaus. Dan komt het moment, het moment dat alles overtreft dat ooit op Pinkpop gebeurd is. Vergeet Eddie Vedder: Josh Dun zet af en springt, in de gretige armen van Pinkpop.

3voor12 doet het hele weekend verslag van Pinkpop.