PP19: Mt. Atlas neemt de last van de wereld op de schouders

Altijd lastig: de openingsact zijn op een festival. Pinkpop weet deze ondankbare taak een nobele invulling te geven door lokale bands het startschot te laten lossen. En dan sta je opeens als beginnende band op het Brightlands stage, waar de vroegste vogels van het festival zich al verzamelen om de Nu Of Nooit-winnaar te ondersteunen. Maar goed, in de geschiedenis van Pinkpop hebben tal van bands al laten zien dat Nu en Nooit ook prima samen kunnen gaan. Hoe zal dat Mt. Atlas vergaan?

Twee jaar geleden stond Mt. Atlas’ frontman Sven Vek ook al op hetzelfde slot met punkband The Ten Bells. Dit jaar doet hij opnieuw een worp naar de grote podia, deze keer met een zwaarmoediger geluid dat een voorliefde voor System Of A Down verraadt, alleen dan raggen de gitaren nog iets verteerbaarder en meer rechtdoorzee. Ja ja, dit is echte boze-mannen-gitaarmuziek voor mensen bij wie het leven zo nu en dan wel érg zwaar valt. Hoe zwaar het leven wel niet is, wordt nog eens duidelijk benadrukt door de visuals die achter de band op het scherm worden geprojecteerd. En Vek, het showmannetje dat hij is, gaat daar dus volledig in op, laat zijn benen met zichtbare moeite over het podium slepen en zingt en schreeuwt met zijn gruizige strot in de microfoon alsof hij hoopt dat hij als een ware Dementor daar misschien wat leven uit kan zuigen.

De formule is dus simpel: een rechttoe rechtaan rocksong, de coupletten op standje kunnen-de-lamellen-dicht, keihard raggen in de refreinen om vervolgens in te zetten op een gillend outro. Zo trekken ze in ieder geval de eerste vuisten de lucht in, wat zorgt voor een prima verteerbare openingsshow. Prima Nu Of Nooit-materiaal, en eigenlijk zou het je totaal niet verbazen als Vek over twee jaar wéér in een of andere opstelling, misschien weer als een ander typetje, over het podium dartelt.

HET MOMENT
Tijdens een kort intermezzo wordt de band ineens uitgebreid met nóg een drummer, een klarinetspeler, een accordeonist en een schreeuw-zanger die acte de présence geeft om in drie minuutjes even de longen uit zijn lijf te schreeuwen. Dan krijg je warempel nog eens zin in de Dropkick Murphys.

Kijk hier de set Mt. Atlas terug. Voor meer Pinkpop 2019 check je ons uitgebreide dossier