PP18: Oh Wonder schreeuwt om intimiteit

Gratis liefdesadvies: je maakt het er niet intiemer op als je keihard in het oor van je geliefde gaat schreeuwen terwijl je lepeltjelepeltje ligt in de slaapkamer. Toch? Daar gaat het een beetje mis, vandaag bij Oh Wonder. Het duo uit Londen brak een paar jaar geleden door met slome en elektronische knuffelpopliedjes waarbij toetseniste Josephine Vander Gucht zachtjes fluistert en gitarist Anthony West een octaafje lager meehijgt. Een beetje de budget-versie van The xx, dus, voor in de playlist van de H&M. Vorig jaar speelden ze al in de Pinkpop-tent voor hordes schuifelende stelletjes met vlinders in de buik. Met tweede album Ultralife promoveren ze naar het Noord-podium en gaan ze voor het grotere gebaar. Dat jeukt als de haartjes van een meest agressieve processierups. 

De bas staat zo loeihard dat-ie alles overstemt, de nieuwe uptempo liedjes hebben het gevoel van een bord magere yoghurt en dat sporadische gegil van Vander Gucht terwijl ze manisch met haar vingers wappert maakt het er niet leuker op. Op het veld is het ondertussen zo rustig dat je naar voren kunt lopen zonder ook maar één zweterige arm te hoeven aanraken, en zelfs mid-voor wordt er uitgebreid doorheen gekwetterd. 

HET MOMENT:
Nou ja, op die ene hyperenthousiaste jongen met het fluorescerende vestje na dan. Hij is euforisch wanneer ze ‘Drive’ als slotnummer spelen, en staat helemaal tegen de barrier geplakt te zwaaien met een kartonnetje dat–ie van een pak Pamplemousse-rosé heeft gescheurd. Daarop staat gekladderd: ‘I don’t like Pearl Jam, let’s get a drink.’ En z’n telefoonnummer. Hij wil hem gooien! Hij gaat hem gooien! Hij durft hem toch niet te gooien. Gelukkig maar.

Lees, kijk en luister meer Pinkpop 2018 hier.