PP24: Calvin Harris blijkt gezichtsloze figurant in zijn liefdeloze hitparade

Sapperedosio, wat opent Calvin Harris zijn headliner-show op de zaterdag van Pinkpop met een hattrick aan hits. ‘This Is What You Came For’, ‘One Kiss’ en ‘I Need Your Love’ jast hij er al in de eerste tien minuten doorheen. Nogal een powermove, maar je weet dat-ie dan nog een hele sloot aan anthems heeft die zelfs de meest argeloze Pinkpop-bezoeker per ongeluk zou kunnen meeneuriën. En dan draait-ie tussendoor ook nog heel wat bangers van anderen: ‘Satisfaction’, ‘(It Goes Like) Nanana’, vuistzwaai-rammer ‘Be The One’, fucking ‘Calabria’, nineties-hit ‘You Got the Love’.

Dat heeft-ie natuurlijk niet eens nodig, want de veertigjarige Schot is op dit moment de nummer 17 bestbeluisterde artiest ter wereld – twee plekkies boven Ed Sheeran! –, maar tegelijkertijd ook de artiest met de meeste streams en de minste echte fans. Dat blijkt ook wel uit de teleurstellende kaartverkoop van vandaag, en uit de interviews die team Pinkpop vooraf gaven. Calvin was geen droomheadliner, maar een plan B of C (of zelfs D).

Na de spectaculaire headliner-shows van Martin Garrix en Armin van Buuren in de afgelopen paar jaar niet per se een gekke gedachte om Calvin Harris hier neer te zetten. Waar die Nederlanders echter het gevoel gaven hier iets bijzonders te komen doen, lijkt Harris Pinkpop niet anders te benaderen dan de wereld waar hij normaliter rondloopt: die van de Ibiza-clubs met VIP-tafels en EDM-festivals.

Hadden we hier net zo goed dj Spotify kunnen neerzetten? Nee, dat ook weer niet. Elke hit heeft een nieuwe edit gekregen, groteske intro’s en outro’s met spierballenbigroomhouse waar je even op kunt dansen voordat er weer een refrein komt.

Maar Harris lijkt geen enkele truck aan eigen productie te hebben meegenomen. Niks, nada, noppes. We zien een enorme LED-wall voor de dj-booth, waar zijn hoofdje nauwelijks bovenuit steekt, we zien wat pyro, streamers en lasers, maar niks lijkt op maat gemaakt voor die kolossale anthems die op zijn usb-stick staan. Zelfs de visuals zijn zo inwisselbaar dat je je nauwelijks kunt voorstellen dat dit speciaal voor hem is gemaakt: rondfladderende neon-kwallen in het grote niets, handen die om een bal heen zweven bij ‘How Deep Is Your Love’, wat vage strepen. Zelfs zijn gezicht is in anderhalf uur slechts een paar keer te zien, en meer tekst dan ‘Pinkpop can I see your hands?????’ heeft hij in anderhalf uur ook niet. Wat overblijft? Een gezichtsloze figurant die Landgraaf murw beukt met een liefdeloze hitparade. De meeste mensen die net 90 minuten naar hem hebben staan kijken, zouden hem waarschijnlijk niet eens herkennen als–ie bij de uitgang iedereen zou uitzwaaien.