Album van de Week (15): Wet Leg

Wet Leg is misschien wel de leukste band op dit moment. Er valt over te twisten, maar hun debuutsingle ‘Chaise Longue’ is een indie-anthem van het gehalte ‘Last Nite’ (The Strokes) of ‘Take Me Out’ (Franz Ferdinand). Ze leken plots uit de lucht te komen vallen, NME was razend enthousiast en ze werden getekend op hetzelfde label als Franz Ferdinand en Arctics Monkeys. Sterker nog: The Times noemde Wet Leg de grootste hype sinds The Strokes. De hype is real. 

Nu het debuutalbum, Wet Leg, uit is hebben we een bevestiging van de hype. De vier singles die al uit waren zijn moderne klassiekers met hoekige gitaarlijnen, springerige baslijntjes en mega-droge teksten. De albumtracks, ja die zijn een stuk rustiger. Een indie ballad hier en daar. En bijna alle liedjes hebben één ding gemeen: schijt, dus ook aan die torenhoge verwachtingen en hype.

Want de meeste Britse bands van het moment zijn zwartgallige cynische post-punkers. Gasten die door middel van praatzang commentaar leveren op de maatschappij. Wet Leg is daar een directe reactie op in de vorm van FUN. Denk maar aan bands zoals Sports Team of Delta 5. Acts die met plezier en vunzige teksten op het podium staan te rellen. Dat is precies wat Wet Leg ook doet.

Maar vergis je niet, onder die hele berg fun schuilt vaak een soort ongemak. Los van alle plezier is het toch wel creepy als Rhian Teasdale op ‘Wet Dream’ zingt: ‘What makes you think you're good enough to think about me when you're touching yourself?’ Want hoe ga je om met een ex die je stalkt en vieze berichten stuurt? Of zoals op afsluiter ‘Too Late Now’, waar de existentiële crisis van een volwassen leven steeds reëler wordt. Maar het enige dat ze eigenlijk nodig hebben is een bubbelbad. Wet Leg lacht het ongemak er vanaf. Zo lijkt Wet Leg toch niet je doorsnee lollige gitaarband. Met als boodschap: Ja, het leven is raar, maar hey, mij overkomt het ook, dus laten we er samen over lachen.