BKS25: Eefje de Visser zet alles in bloei als headliner

Eindelijk gerechtigheid! Eefje de Visser is officieel festivalheadliner. Dat werd tijd. De festivalshows die ze rond Bitterzoet deed, waren al magistraal. Op Down The Rabbit Hole mocht ze vorig jaar alvast opwarmen richting haar Heimwee-album. En nu staat ze hier in Hilvarenbeek als afsluiter van de mainstage. In het donker, wat haar muziek nog eens extra doet opbloeien. 

Gek genoeg is Heimwee, de plaat die haar hier bracht, juist nogal introvert. Dat lijkt ze zelf ook te beseffen, in de eerste elf liedjes op de setlist speelt ze er ook slechts twee (!) van dat album en legt ze de focus op Bitterzoet. Maar… het titelnummer ‘Heimwee’ is meteen een geweldig hoogtepunt. Na een reeks songs met meer power begint dit juist klein, intiem, met Eefje in het pikkedonker en twee flikkerende lampjes onder haar jurk, als een soort gloeiende dekens met de silhouetten van haar handen erboven. Wanneer het vervolgens losbreekt, blijken er overal van zulke lampjes verstopt. Op de stage, langs de rigging, in de geluidstorens en zelfs tot aan de front of house. Eefje weet hoe ze haar tedere en gevoelige nederpopliedjes moet uitbouwen tot grootse kunstwerken, met trucs die simpel, doeltreffend en hoogst origineel zijn. `

Zou David Byrne daarvoor een grote inspiratiebron zijn? Vast wel. De gloednieuwe openingssong ‘Onomkeerbaar’ doet met z’n fonkelende synths en groove wel wat denken aan Talking Heads-kraker ‘Once in a Lifetime’. Dat wordt nog eens aangedikt door de zilvergrijze kostuums, de cleane stage set-up, dat gigantische witte gordijn als backdrop en de choreografie-stijl die ze heeft ontwikkeld: een derde Byrne, een derde gebarentaal, een derde slowmotion onderwaterballet. 

Een geboren superster is ze niet: wanneer ze langs de rand van het podium naar rechts en links rent krijgt ze niet het daverende applaus dat bij zo’n ereloopje hoort, haar stem hapert in het rustmoment van ‘De Parade’, het meeklapmoment in het outro van Bitterzoet valt in het Victoriameertje, de ‘nooit meer is nu’-noodkreet voor Palestina (met een rode streep op het doek) is razend belangrijk maar voelt  erg ingestudeerd. Net zo belangrijk: veel van haar muziek heeft een betrekkelijk laag tempo en energieniveau voor zo’n headliner-show. 

Maar ze weet hoe ze haar nummers steviger kan aanzetten en details kan laten opbloeien. ‘Bitterzoet’ en ‘Uit Het Oog’ krijgen zo’n dikke four to the floor-ontlading, mensen vóélen dat ze hun handen in de lucht moeten gooien bij de hook van ‘Weekenden’, de dozen beginnen te flikkeren in ‘Stilstand’, en Eefje en zangeressen Aysha en Teun zwiepen het haar perfect getimed heen en weer op die ene snare-slag. Die liefde voor details, die betekent ALLES in zo’n show. Eindelijk gerechtigheid!