BKS19: Interpol toont de kracht van stilstand

‘Soms kunnen moment, locatie en muziek op zo’n ideale manier samenvallen dat het van bovenaf lijkt bepaald,’ schreven we vanmiddag toen Kurt Vile de loomheid vierde op een zonovergoten strand. Aan het eind van de festivaldag doen de weergoden hun kunstje dunnetjes over: als de eerste regenbui van het weekend de stofwolken wegvaagt, trapt Interpol af. Van alle bands die deel uitmaakten van de postpunkrevival die aan het begin van deze eeuw de kop opstak, zijn de New Yorkers het dichtst bij zichzelf gebleven. Bij de band van Paul Banks niet het bombast van Editors of White Lies, maar ouderwetse ongezelligheid.

Daar hoort dan ook geen show vol publieksparticipatie en confettikanonnen bij. In tegendeel, Interpol staat bekend om oerdegelijke sets waarin vrij weinig gebeurt. Daarin komt vandaag geen verandering, maar de band laat wél zien dat dat niet per se een probleem is. Juist de stilstand werkt ontzagwekkend. Interpol speelt zijn hoekige nummers volslagen onderkoeld, maar gejaagd klinken ze nog steeds. Tuurlijk bevatten hun recente albums niet zoveel prijsnummers als doorbraakplaat Turn on the Bright Lights, maar op elke worp staan er toch weer één of twee die met recht de setlist halen. ‘The Rover’ van het kersverse Marauder is bijvoorbeeld een stoomwals waarin Banks' uit duizenden herkenbare stem opbokst tegen een baslijn die van geen ophouden weet. 

In de show is ook een belangrijke rol weggelegd voor de prachtige lichtshow. Tijdens ‘All The Rage Back Home’ kleurt de tent blauw, even later bij ‘Rest My Chemistry’ baden de heren in het bloedrood. Dan weer steken hun silhouetten scherp af tegen het gouden licht van de pilaren tegen de achterwand. Als kers op de taart licht al vroeg in de set een discobal op die het podium haast verandert in een betoverende postpunkmuziekdoos. Saai? Nee, vandaag zouden we Interpol eerder stijlvol noemen.

HET MOMENT 
Het gelouterde vijftal – stuk voor stuk in diepzwarte overhemden gestoken – is simpelweg te cool (of in ieder geval te koeltjes) voor de collectieve ontlading zoals die plaatsvond bij de grote hit van The Raconteurs. Maar zodra de Pixies-eske baslijn van ‘Evil’ door de tent schalt komt het toch even in de buurt. Op een festival waar de meezingers zelfs tijdens de headlinesets dun gezaaid zijn, grijpt het publiek het anthem van Banks & co. met beide handen aan. Interpol: steady, as she goes. 

Voor meer Best Kept Secret 2019 check je ons uitgebreide dossier en kijk je hier BKS19-video's.