LL25: Squid is even ongrijpbaar als onweerstaanbaar

Hoe begin je in hemelsnaam met het omschrijven van Squid? Met hun laatste album Cowards hebben ze het postpunk-label definitief van zich afgeschud en omarmen ze totale abstractie. Gamelanintro’s, koebelsolo’s, cornetintermezzo’s, eindeloze gitaarsoundscapes, buitenaardse synths, atonale gitaarpartijen, goth-orgels en kerktoonladders: Squid durft alles. Over het geheel schreeuwt zanger/drummer/cultleider Ollie Judge teksten over kannibalisme, riooltoerisme en seriemoordenaars.

Onvoorspelbaarheid is Squids handelsmerk, dus logisch dat er ook aan deze set geen touw vast te knopen valt. Voor sommigen is het misschien nét een stap te experimenteel. De manische spanning blijft continu onderhuids aanwezig. Telkens wanneer die spanning zich ontlaadt, slaat de tent om in pure chaos: stuwende drums, wrange riffs, funky synths en een publiek dat eerst als bezetenen rondjes sprint en daarna massaal in de moshpit een roeiteam vormt.

Als je Squid nog niet kende, sta je naast uit je plaat te gaan ook regelmatig je achterhoofd te krabben. En als je ze wél kent eigenlijk ook. Squid is al lang geen postpunkband meer. Squid is Squid, en trapt elke notie van ‘normale muziek’ keihard omver.

HET MOMENT:
Judge stapt achter zijn drumstel vandaan en ijsbeert over het podium, terwijl een trance-achtig stuk vol alientaal en ongrijpbare geluiden losbarst. Net wanneer de band het publiek het helemaal lijkt kwijt te raken, gooit Squid het roer om: een keiharde, rechttoe rechtaan versie van ‘Broadcaster’. Moshpit: check.

Volg Lowlands het hele weekend via onze livestream en kijk op zaterdag 16 augustus, 22.09 uur en zondag 17 augustus, 22.06 uur naar de VPRO op NPO 3, of kijk terug via NPO Start.