LL19: Jon Hopkins gaat hortend en stotend van cortex naar vuist

Hoeveel producers ken je die puur op basis van hun producties volle zallen trekken, die hun act verkopen als een podiumvullende indieband die je op klaarlichte dag in een massieve festivaltent kunt neerzetten? Het zullen er niet veel zijn, maar Jon Hopkins is op het moment één van de eerste namen die te binnen zullen schieten.

Hopkins is al jaren een constante factor, eerst als toetsenist en producer voor artiesten zo divers als Brian Eno en Coldplay, later ook met zijn elektronische producties, maar als solo-muzikant hangt hij bovenaan de rangorde sinds hij van de volle, organische producties van Immunity promoveerde met het gelauwerde album Singularity, waarop zijn sounddesign gedetailleerd is als de groeven van je vingertoppen. Iedere track van Hopkins is maatwerk, volgepropt met zoveel informatie dat je synapsen overwerk hebben om het allemaal te kunnen registeren. Hopkins’ vorm van dansmuziek reist eerst door je cortex, daarna pas balt die energie zich samen in een uitgestoken vuist. 

Die uitgestoken vuist, die krijgt Hopkins ook zeker de lucht in, maar zijn uitgekiende producties lijken zich toch niet helemaal te lenen voor de Heineken. Vanaf het moment dat de stotterbeat van ‘Neon Pattern Drum’ hortend en stotend tot leven komt, verzuipt het nummer in de bas. Dan lijkt het nummer niet doelbewust te stotteren, maar over zichzelf te struikelen. En ook bij een nummer als ‘Open Eye Signal’ moet je wel heel diep graven, wil je de groeven van zijn gedetailleerde vingerwerk kunnen onderscheiden. Het geluid klinkt alsnog stevig en kun je bij tijden alsnog met gebalde vuist je lucht in gooien terwijl Hopkins zijn producties openbreekt en weer in elkaar laat storten.

HET MOMENT:
Natuurlijk zitten er een paar fantastische momenten in, met name wanneer Hopkins ‘Emerald Rush’ open laat breken. Even lijkt de explosie in je cortex nabij – het tintelt al in de vingertoppen.

Meer #LL19 in ons dossier vol voorpret, interviews, recensies, en sfeervideo's!