ADE23: comforter2 wankelt de nacht in

Mogen we comforter2 een soort ADE-supergroep noemen? Ja, waarom ook niet! De bassist, drummer en vooral zanger Ricky Cherim kennen we van de bloedmooie Nederpop-act Meetsysteem (hun beide albums werden genomineerd voor de 3voor12 Award). Linksachter staat Tammo Hesselink, die zich als dj dit weekend suf rent (later vannacht nog draait in de Bijlmerbajes en zondag staat-ie in De School), maar bij comforter2 is hij vooral de percussionist. En rechtsvoor staat Marianne Noordzij a.k.a. DJ Mary, nu zangeres en toetsenist.

Hier op het podium van de Paradiso-bovenzaal presenteren ze hun fraaie Engelstalige debuutalbum Tell Me Something Happy (Before I Fall Asleep), verschenen op fijnproeverslabel Nous’Klaer en vol sombere dansvloermuziek voor indieheads. Zelf noemden ze als referentiepunt de DFA-sound uit New York - de kliek rondom LCD Soundsystem dus - maar de combinatie van hoekige baslijnen en zwartgallige, introspectieve synths doet ook wel denken aan het moment dat rock en acid house in elkaar grepen in het Manchester van eind jaren tachtig, begin jaren negentig. Muziek om op te dansen ja, maar dan wel met de ogen gericht op je tenen, en vooral niet te uitbundig. Die drummer is ook bepaald geen Pat Mahoney, eerder een Phil Selway die jazzy tikken op zijn cymbals slaat.

Veel van hun songs zijn te gek – ‘Tell Me Something Happy’ bijvoorbeeld, met z’n bongo’s en tamboerijn, de digi-reggae van ‘Found It All’ en het bedwelmende ‘How To Arrive’ met z’n ijskoude synths. Maar... een band die slechts een debuutalbum uit heeft, zou nooit 70 minuten op het podium moeten staan. Da’s al gauw 30 minuten te lang. En de zang van Ricky Cherim is op z’n best charmant-wankelend. Da’s een stijlkeuze natuurlijk: op plaat is het allemaal ook bepaald niet kaarsrecht ingezongen, maar live schuren de stemmen soms wel erg onaangenaam tegen elkaar in, en dat zit de beleving nogal in de weg.