DTRH18: Alles aan Oh Sees dampt

Oh Sees had de live-reputatie uit kunnen vinden. Staan ze ingeplugd, dan leveren ze. Wat de verwachtingen natuurlijk ook weer opvoert. Of misschien wel niet. Ze doen het gewoon. Ook op Down The Rabbit Hole. Het daglicht is volledig uit de avond getrokken. De visuals branden in de lage lange tent. Oh Sees uit San Francisco brengt hun stoomrock naar voren in dikke lagen energie. Eerst punky, dan duikt de band verder de diepte in.

Ze gaan al lang mee, Oh Sees. Ooit bekend als The Oh Sees of Thee Oh Sees of een stapel andere namen. Ze lijken als doelstelling te hebben om meer albums uit te brengen dan Herman Brusselmans boeken. John Dwyer, de zanger en gitarist en op momenten toetsenist is de stabiele factor. Hij is licht maniakaal, volledig vastgelijmd aan zijn muziek. Hij weet de juiste muzikanten in zijn bezetenheid mee te krijgen.

Het viertal staat op een rij, de twee drummers prominent in het midden, hun stokken zweven synchroon door door de lucht. Het lukt Oh Sees om een uur lang overal spanning in te leggen. De nummers kunnen kleiner worden en psychedelischer, waarbij howlin’ Dwyer onheilspellend in de microfoon fluistert. De ontlading komt dan met snerende garagerock of met nummers die steeds instrumentaler worden en steeds verder worden gerekt waarbij het vuur nog harder wordt opgestookt. Het publiek wordt vastgepakt alsof de band constant in de laatste minuut van een finale speelt.

HET MOMENT:
Down The Rabbit Hole heeft deze editie een paar sterke boekingen in de garagerock. Oh Sees prijst de band nog even die voor hen in de tent stond: Idles. Om zelf de finale te verzorgen in een tien minuten durend broeinest. De reputatie is weer eens waargemaakt.

dossier DTRH18