LL19: Giorgio Moroders uitzinnige meezinguur

Een koppeltje op rij een staat gearmd met de ogen dicht tegen elkaar. Aan de zijkant van de tent worden oude stijldanspasjes afgestoft. En tot ver buiten de tent staat iedereen te zingen en te dansen. It’s my last chance for romance tonight!, schalt het over het veld. Het is ongelofelijk hoe euforisch Lowlands wordt van het meezinguurtje van Giorgio Moroder, zijn hoogmis van de schaamteloze pop.

Ongelofelijk vooral na de slechte dj-sets waarmee Moroder eerst optrad. De Italiaan was een man van de studio, een songwriter en producer. Hij was vijf jaar geleden al rond de zeventig toen iemand hem overtuigde dat het een goed idee was dj-sets te doen. In feite had hij alleen maar zijn eigen producties hoeven instarten, maar in plaats daarvan draaide hij allerlei misvormde EDM-versies van zijn klassieke hits. Een gênante vertoning. Wat een verademing dat hij hier vanavond met een band staat die recht doet aan zijn geluid.

Moroder wordt gezien als een van de grondleggers van de elektronische dansmuziek en producent van een aantal klassieke discohits, met name van Donna Summer. Maar Moroder was ook een veelgevraagd soundtrack-componist en begeleider van de meest cheesy hits uit de popgeschiedenis. Ze krijgen trefzekere uitvoeringen die erin gaan als koek. ‘Take My Breath Away’ (uit Top Gun) en ‘What A Feeling’ (uit Flashdance) zijn hysterische hoogtepunten. Totaal over de top, helemaal raak hier in de tent. Er zijn ook stijlvollere, meer credible tracks. ‘The Chase’ bijvoorbeeld, een instrumental die pas nog door Kamma & Masalo op het hipste festival van Amsterdam gedraaid werd.

Moroder zelf doet helemaal niets. Hij staat achter een soort tafel midden op het podium en vertelt af en toe iets over het volgende nummer. Tijdens de songs houdt hij het bij een woodblock of fluitje, af en toe doet ie alsof ie zingt, zonder dat je hem hoort. Maar nogmaals, hij is geen artiest. De band doet zijn producties recht aan, de zangeressen ook. Vooruit, de zanger in het Toppers-glitterjasje vergeven we. In feite is dit een ode, onder toeziend oog van de meester zelf. Als hij zou overlijden had Lowlands dit uurtje ook zonder hem kunnen optuigen, toch?

HET MOMENT:
De meest onverwoestbare klassieker is ‘I Feel Love’, een van de hoekstenen onder de house. Moroder laat zijn band voordoen hoe hij die track componeerde, en dan volgt een sublieme uitvoering. Als Donna Summer nog leefde en hier zou optreden, zou het niet beter klinken. Hoewel: even later klinkt de echte Donna van tape als de band ‘McArthur Park’ inzet. Dat klinkt als een ongelofelijk slecht idee, het blijkt een schot in de roos. Precies zoals dit hele optreden een onverwacht hoogtepunt werd.

Dossier