Album van de Week (18): néomi

Oh oh, wat is het toch precies aan het debuutalbum van néomi dat zo’n gevoelige snaar raakt? Dat steeds maar weer zachtjes in de traanbuizen port? Dat liedje na liedje een brok in je keel vormt? Neem een nummer als ‘garden’, met zijn piano-akkoorden, weemoedige strijkersarrangement en ASMR-vocalen een song waar Phoebe Bridgers jaloers op zou zijn, over het gemis van haar opa die aan Alzheimer lijdt. ‘i’m not afraid of dying’, ook al zo’n weemoedige song met de dood op het netvlies, komt net zo hard binnen, zelfs een sprankelend indiepopliedje als ‘talk shit’ loopt werkelijk over van de emotie.

Zo leerden we néomi kennen: met twee EP’s vol folkpop waarin ze haar kwetsbaarste zelf aan ons voorstelde, vaak uitgekleed tot gevoelige gitaartokkels. Maar op haar debuutalbum drijft de Rotterdamse singer-songwriter wezenlijk een andere richting op: meer indiepop, meer tempo, meer ruimte voor experiment bovendien. Neem bijvoorbeeld de autotune in de bridge van de titeltrack, de manier waarop ze haar eigen stem stampelt en pitcht, hoe ze zanglijntjes op elkaar stapelt tot bedjes van geluid. Aan alles hoor je dat ze zich laat inspireren door de vernuftige stemvervormingen van Bon Iver, dan weer hoor je The 1975 en The Japanese House terug in haar kraakheldere melodieën, in het weidse popgevoel en de klankwereld van de plaat. En tegelijkertijd hoor je in ieder liedje weer zo’n zin of melodie waarbij je denkt: ja, dat is écht néomi.

Een volwassener geluid dus, en precies zo is somebody’s daughter een plaat over volwassenwording, zo direct opgeschreven dat het nooit pathetisch wordt. Over relaties die niet werken, over liefde die stukloopt, over een jonge vrouw zijn en de bagage die je vanuit je familieleven onherroepelijk weer meeneemt in je liefdesleven. Neem bijvoorbeeld het tweeluik ‘Your Girl’ en ‘Somebody’s Daughter’, die samen precies die wisselwerking schetsen tussen opgroeien zonder grenzen en vervolgens moeite hebben om zelf je grenzen te leren aan te geven. Somebody’s daughter is een prachtig kwetsbaar debuutalbum, eentje waarop néomi bovendien haar eigen geluid heeft gevonden en zo een waanzinnig mooie en coherente debuutplaat heeft gemaakt. We zeggen het maar vast: waarschijnlijk één van de allermooiste die we dit jaar in Nederland gaan krijgen.