ADE21: De Ambassade is doom én dansbaar, Oceanic en Zohar hebben onstilbare honger

Onder de naam People of Noise is de Tolhuistuin donderdag het terrein van ‘s lands meest eigenwijze dj's, zij die de grenzen van dance en hun publiek opzoeken. Je bent dan toch even bang dat Paradiso-Noord koud en halfvol zal blijven, en om 19.00 uur staat een halflege zaal inderdaad gezellig de week door te nemen. Totdat na een uur Jasmín, voormalig resident-dj van het ter ziele gegane Noorderling op het Veronicaschip, ineens doorpakt van breakbeat naar percussieve techno.

Daarna geeft ze niet meteen toe aan de knaldrang die in de lucht lijkt te hangen. 'Het is nog niet echt zweten', zegt iemand in de rookruimte. Maar alsof ze het heeft gehoord zet Jasmín het laatste kwartier toch nog wat poriën open met een paar forse distorted breakbeatbangers en opzwepende hiphop.

Je wil als dj natuurlijk ook niet te veel gras wegmaaien als vlak na je de hoofdact speelt. Dat is De Ambassade, de darkwaveband van Pascal Pinkert, die onder de naam Dollkraut al jaren diep in het analoge tijdperk duikt. Het voelt behoorlijk surrealistisch aan: een band die galmende nummers speelt over hun afstand tot de wereld, die zo vreemd aanvoelt, en het publiek dat vrolijk de handen in de lucht gooit. Maar het werkt: De Ambassade is doom én dansbaar. Een podiumpresentatie is niet eens nodig. De Peter Hook-achtige baslijnen en onheilspellende synths, die soms opeens frivool uitpakken, zijn genoeg om de zaal plat te krijgen.

Oceanic houdt de euforie vast met een snoeiharde technotrack, maar Job Oberman zou Job Oberman niet zijn als hij er daarna niet een totaal desoriënterende basstrack in zou gooien. Met gebogen knieën, een shirt van zijn label Nous'Klaer en een vastberaden blik schiet hij van euforische vocals naar snoeihard trillende baslijnen, en weer terug. Hij heeft immers maar een uur. In die tijd lijkt hij zo ongeveer veertig tracks te draaien, op drie mengpanelen tegelijk. Job is hongerig, geef hem eens ongelijk! Het geldt misschien nog wel meer voor zijn publiek, na anderhalf jaar droogstaan.

Aan Zohar om de avond een uur lang in te koppen. De Amsterdamse dj, ook bekend als Rachel Green (niet die van Friends), leeft zich helemaal uit op een vooruitstrevende avond als deze. Met totaal geschifte drumrolls, en eveneens een mixtempo waar je u tegen zegt. Ze creëert tegen het einde complete chaos met schurende industrial van, laten we zeggen, 170 bpm? We raken de tel kwijt. Hoe kort de avond door Hugo de Jonge ook was, Oceanic en Zohar wisten alle knaldrang in pakweg een kwart van de tijd er meer dan uit te persen.