BKS18: Hinds is het vleesgeworden festivalgevoel

Toen de Spaanse meiden van Hinds hier drie jaar geleden speelden, hadden ze nog een spot op het kleinste podium. Inmiddels zijn ze gepromoveerd naar het tweede podium. Waar hebben ze dat aan te danken, zou je zeggen, gezien de reputatie dat spelen noch zingen ze goed afgaat, maar de eerste paar nummers gonst de gunfactor door de veel te grote tent. De vier spelen voor hun doen aardig in de maat, giechelen wat af en hebben ook nog een fijn synchroondansje in huis. 

De charme van deze band? Hinds is het vleesgeworden festivalgevoel. Vier meiden in vrolijke zomerjurkjes die laten zien dat de drempel om op Best Kept Secrets tweede podium te mogen aantreden een stuk minder hoog is dan het podium zelf. Hun garagepopliedjes zijn sterk geïnspireerd door sixties girlgroups, maar ze gaan stiekem wel over drugs gebruiken op het strand van San Diego. Muziek met een glimlach, en dat is wat waard op een festival als dit. Opvallend hoe overdreven meisjes-achtig - bijna kinderachtig - de band zich gedraagt, zowel in de grapjes onderling als met het afgeknepen stemmetje van Carlotta Cosials.

Zo zijn ze bezig met een best vermakelijk optreden tot ze een tempo lager schakelen en een zeurderige ballad inzetten waar het optreden niet echt meer van herstelt, al was het maar omdat allemaal steeds meer gaat rammelen. Tijd om jezelf te trakteren op een wafel met aardbeien en slagroom, of eens verderop te gaan kijken. De grote tent begon half vol en eindigt met een kwart. Dat bevestigt het vermoeden dat zo’n niks aan de hand lo-fi surfpop bandje veel en veel beter tot zijn recht komt in een kleine tent. Maar eigenlijk is Hinds zelfs daar te licht voor. De gunfactor alleen is niet genoeg.

HET MOMENT
Nog een keer dat synchroondansje alsjeblieft!