PP19: Jack Savoretti mag er ook best zijn

Ja hoor, daar staan ze al, en nog geen tien minuten na aanvang van de show: linksvoor zie je de eerste stelletjes al verstrengeld in een zoete slowdance. Pfoe, wat staan er toch een paar romantische ballades op Singing to Strangers, het laatste album van de Engels-Italiaanse zanger Jack Savoretti. Het type songs waarop je je ouders walsend door de woonkamer kunt zien cirkelen. Zoetgevooisd, charmant, een beetje swingend, maar vooral niet al té. De songwriter speelt met bluesrock-, folk- en countryinvloeden met hier en daar een likje soul. Maar de smeerolie van het geheel, dat is toch wel die rasperige stem, een beetje Joe Cocker-light.  

Het probleem is alleen dat Savoretti verder net zo spannend is als een schoon paar sokken. Weinig aanstootgevend, begrijp me niet verkeerd. Wie houdt er per slot van rekening nou níét van een paar schone sokken? Zeker op zo’n festival, als je eigenlijk niet kunt douchen en de zuurgraad van je schoenzolen met de minuut toeneemt. Dan zijn schone sokken toch best wel een gewenste aanvulling op je dag. Goed, het zal je festivalervaring niet maken of breken, maar ja, dat zal Jack Savoretti ook niet doen.

HET MOMENT
Een lieflijke pianomelodie hier, een strijkpartij daar, nu dan weer een gitaarsolo, dan een groovende Hammond – Savoretti heeft dus echt wel wat trucjes achter de hand, en het ligt er nooit te dik bovenop. Zo krijgt hij het publiek prima met zich mee, gaan de handjes zo nu en dan in de lucht, wordt er vrolijk meegeklapt. En hoe feelgood deze show ook is, toch is de Brightlandstent aan het einde van de show flink leeggelopen. Dan zou je willen dat hij gewoon éventjes de bocht uit zou vliegen, als de ideale schoonzoon die dan toch een kwartiertje ná de avondklok alsnog zijn vriendinnetje bij haar ouders afzet. Maar nee: Savoretti is één en al ongeplooide charme.

Voor meer Pinkpop 2019 check je ons uitgebreide dossier.