Album van de Week (22): Opera Alaska

Ze kenden elkaar al een beetje, maar ontmoetten elkaar voor het eerst in de IKEA, bleken een dorp van elkaar vandaan te wonen en besloten om eens samen muziek te gaan maken. Het was liefde op het eerste gezicht. En dat terwijl Marien Dorleijn en Marzio Scholten helemaal niet zo’n logisch stel zijn. De eerste is natuurlijk vooral bekend als frontman van Moss, de fijnzinnige indierockband die wisselend uitbundige gitaarpop en introspectieve synthesizerliedjes maakt. De tweede is een gelauwerde jazzgitarist, hoewel jazz eigenlijk een te nauwe definitie is voor zijn oeuvre: op diens meest recente plaat Isolophilia (met jazzvedetten Ernst Glerum en Wolfert Brederode) weerklinkt stemmige kamermuziek, eerder dook hij in de americana en opruiende funkrock.

Over de loop van een paar jaar hadden Dorleijn en Scholten kennelijk slechts enkele studiosessies nodig om het album The Stream te maken. Ze hadden weinig woorden nodig, geen moment om af te tasten of een gezamenlijke muzikale taal te ontwikkelen: die was er meteen al. Dus klikt The Stream logisch in elkaar. Ze stapelen de ene op andere gitaarlaag, kruisen bijna vanzelfsprekend van percussieve indierock (‘Fall’) via tokkelfolk (‘Breath’) en instrumentale freakouts (‘Your Eyes’ klinkt als een ontspoorde Grizzly Bear-jam, ‘Strength’ is een galmende krautrock-track).

Dat Dorleijn een begenadigd liedschrijver is, dat is al lang geen geheim meer. Hier strooit hij ook weer met mooie melodieën (hoogtepunten zijn ‘The Stream’, ‘Don’t Judge Me’ en slotnummer ‘Give In’, een ballade voor zijn overleden moeder). Maar op The Stream valt vooral ook op hoe sterk zijn producties zijn. Telkens weer laat Dorleijn – die ditmaal zelf achter de knoppen zat in zijn kleine Kytopia-studiootje – de nummers weelderig openspringen in de refreinen en bruggen. Gitaarlijnen klinken als synthesizers en andersom, zijn falsetto doopt hij in de galm wanneer nodig en elke partij krijgt de ruimte die hij verdient.

Sommige muzikanten maken honderden uren in de oefenruimte voordat ze elkaar echt weten te vinden, Marien Dorleijn en Marzio Scholten weten in enkele studiosessies hetzelfde al te doen. Het project begon als een tussendoortje, een uitprobeersel, maar verdomd: Opera Alaska is een volstrekt logisch muzikaal huwelijk.