Freddy Tratlehner begint britpopband: ‘Het is tijd voor zeurgitaarmuziek’
Maak kennis met de Job & Fred Band
Freddy Tratlehner alias Lekker Fred alias Vjeze Fur heeft een nieuwe band. Ja, echt waar, voor het eerst sinds Coevorduh (2012) heeft hij een muziekproject naast De Jeugd van Tegenwoordig. De Job & Fred Band brengt vandaag eerste single ‘Doet Denken Pijn’ uit, en het is absoluut niet wat je zou verwachten als je het oeuvre van Fred een beetje kent. Het is… een soort komisch-mistroostige britpop! ‘Ik had nooit verwacht dat ik een rockband zou beginnen’, vertelt Freddy. ‘Grunge vind ik wel sick, Nirvana enzo, maar pas de afgelopen paar jaar is mijn muzieksmaak breder geworden. Lou Reed, David Bowie, britpop. Het is tijd voor zeurgitaarmuziek. Dit voelde als iets dat moest gebeuren. Ik wilde een beetje af van het de hele tijd rappen, ik heb gewoon geen zin meer om te rappen.’
De hamvraag: wie is Job? Fred: ‘Dat is Job de Jong. Ik ken hem al zo’n twaalf jaar, hij is best wel een hele goede vriend geworden. Hij speelde ooit als gitarist in Wooden Saints, en ik wist ook wel dat hij goed gitaar kon spelen, maar wist niet dat hij écht heel goed was. Hij is vijf jaar naar de VS gegaan, om onderzoek te doen naar schizofrenie in de Amish-gemeenschap. Hij heeft zelf mensenhersens gekweekt in een lab, op dat niveau zit-ie zeg maar. Terug in Nederland is hij bij de suïcide watch gaan werken, hij was de eerste die praat met mensen die van een gebouw of voor een trein willen springen. Toen is-ie zelf depressief geraakt. Ik ging ook niet zo lekker, en toen zijn wij muziek gaan maken. We hebben mijn studio verbouwd, vier oude dekens opgehangen om een vocal booth te maken. Spontaan ontstond toen een album.’
De eerste twee liedjes die we vandaag kunnen horen zijn ‘Doet Denken Pijn’ en ‘Geen Karaoke’. Beiden sneu op een komische manier. ‘Ik had al heel lang het idee in mijn hoofd over een spontane meid uit de Pijp, een meisje met knotje in haar haar, vol in het leven, lekker roken, alles is leuk. Ze vermenigvuldigen zich ook echt. Ik vind dat best wel een irritant figuur, maar waarom? Misschien ben ik er jaloers op dat ze niet-denken, door niks geïrriteerd raken, altijd vrolijk zijn. Misschien denk ik gewoon teveel. Ik heb de sneuheid in deze muziek meer ruimte kunnen geven, ik kon van Job zijn drama oogsten. De beginpunten van de liedjes zijn best wel kut, daarna gaat het toch weer een andere kant op. Het voelt alsof iets wat me dwars zat er nu uit is, op een leuke manier.’