LYZZA 2.0: edgy alt-popster brengt de pophooks

Had de experimentele popproducer/zangeres LYZZA nooit een volwaardiger album of mixtape gedropt? Nee, niet dus. Wel een hele sloot aan megacoole muziek (ze werkte al samen met Joe Goddard van Hot Chip, Tom McFarland van Jungle en geestverwanten als Shygirl) maar van een project groter dan een EP kwam het nooit. Tot nu. Nu is er Mosquito, een mixtape waarop ze experimentele clubmuziek, reggaeton en alt-pop met elkaar vervlecht. Wat opvalt: hoe catchy het allemaal klinkt. ‘Volgens mij heb ik nu echt mijn geluid gevonden,’ verzucht ze aan de telefoon. ‘Bij mijn eerste EP zette ik mezelf in een experimenteel clubhoekje. Met dat geluid wilde ik experimenteren, het boeide me niet echt hoe het op het oor viel. Nu ben ik daar veel meer mee bezig: ik haal superveel inspiratie uit popmuziek, ik wil altijd dat catchy sing-a-long refreintje. Dat vind ik juist cool aan Top 40 popartiesten als Lady Gaga, Beyoncé en Rihanna: dat één liedje bij zoveel mensen blijft hangen. Wie zingt er nou níét mee met ‘Single Ladies’?!’

Kenden we haar vóór de pandemie nog vooral als dj (bij clubs als De School, Garage Noord en natuurlijk haar eigen X3 feesten), tegenwoordig stort ze zich volledig op haar liveshow en staat ze als een heuse alt-popster op het podium. ‘Na dj-gigs voelde ik me steeds minder voldaan. Ik dacht: damn, ik maak mijn eigen liedjes en muziek, ik heb zoveel te zeggen, na corona dacht ik: it’s now or never!’

Op MOSQUITO reflecteert ze op haar ervaringen als zwarte vrouw in de muziekindustrie. Voorbeeldje: in principe maakt ze experimentele popmuziek, maar toch wordt het vaak als alternatieve r&b omschreven. ‘Omdat dat genre vaak wordt geassocieerd met zwarte mensen, I guess?’ Of neem die hele situatie met Appelsap. LYZZA zegde haar gig af, omdat het hiphopfestival artiesten had geboekt die waren beschuldigd van seksueel misbruik, en dat werd haar in 2018 (... andere tijden?!) niet in dank afgenomen. ‘Dat is zo’n helder voorbeeld waarvan ik dacht: heb ik iets verkeerd gezegd?' Op MOSQUITO zet ze dat gevoel om in iets positiefs. 'Wat ik doe als artiest draait vaak om de vraag: hoe kunnen we elkaar beter begrijpen? Waar kan ikzelf empathie opwekken? Waar heb ík een blind spot? Dat ik me als zwarte vrouw in de muziekindustrie soms onbegrepen voel, daar ben ik niet alleen in. Veel mensen stappen dikwijls ruimtes in waar ze denken: oei, kan ik dit wel zeggen? Of valt dat dan verkeerd? Dat is zoooo menselijk. In mijn muziek wil ik mijn eigen ervaringen gebruiken om mensen wakker te schudden: hé, dit voel ik ook!’