PP18: Snow Patrol het best als ze het ongemak omarmen

Zeven jaar geleden, bij hun zesde album, was Snow Patrol eindelijk waar ze al jaren naar toe werkten. Ze verkochten stadions uit, sloten festivals af - Pinkpop zelfs al twee jaar eerder, kortom de tijd van oogsten leek aangebroken. 

Niet dus. Zanger Gary Lightbody raakte diep in de put. Depressie, drugs, drank. Snow Patrol had terecht even niet de prioriteit. Maar de band bleef wel op hem wachten. En nu is er dus album nummer acht, en een derde Pinkpopshow.

Het is dat het verhaal overal is opgeschreven en dat je weet dat ze lang zijn weggeweest. Maar in feite is er weinig veranderd. Ja, er zitten wat nieuwe nummers in de set. Die lijken eigenlijk geschreven om zo snel mogelijk te vergeten. Bij ‘Called Out in the Dark’ gaat dat helaas niet lukken. De bas klinkt alsof de bassist niet echt funky durft te spelen en Lightbody’s stem slaat telkens over als hij met kopstem uithaalt. Maar het ergste is de flinterdunne, springerige gitaar. Alsof iemand op een schooluitvoering door de zenuwen overvallen wordt. Het doet pijnlijk denken aan dit legendarische Fred Durst filmpje.

Gelukkig hebben de oude tracks de jaren goed overleefd. ‘Chasing Cars’, 'Shut Your Eyes’, ‘Run’: daar blijken alle zwaktes van Snow Patrol juist hun kracht. Die twijfelende gitaar, Lightbody’s beperkte zang, de sympatieke uitstraling van wat gewone jongens die toevallig ook in een band zitten. Vergeet de laatste zeven jaar dat ze er niet waren, vergeet ook de drie jaar in de uitverkochte stadions ervoor. Maar wees blij voor de jaren waarin Snow Patrol de stadions nog niet in het vizier had, maar gewoon vol op de nieuwste britpopgolf surfde.

HET MOMENT
Iemand in het publiek heeft het door: de zanger is vandaag jarig. Lightbody ziet het bord, maar wil er eigenlijk zo snel mogelijk overheen praten. Alsof ie het ongemakkelijk vindt dat ie in de spotlight wordt gezet.

Lees, kijk en luister meer Pinkpop 2018 hier