PP19: Blood Red Shoes hoeft niet enkel meer uit het verleden te grijpen

Toen Blood Red Shoes in 2012 op Pinkpop stond, vroegen we nog of het de volgende keer alsjeblieft in de tent zou kunnen. Zo onder de middagzon voelde de gierende rock met felle refreinen toch een beetje raar. Er is geluisterd: nu zeven jaar later staat het Britse duo gewoon weer in de tent. En ze zijn geen duo meer bovendien.

Het is even gek, als je ze ziet staan. Natuurlijk, Laura-Mary Carter op zang en gitaar, Steven Ansell op drums. Maar er staan inmiddels ook een bassiste en toetsenist achterop het podium. Helemaal in het zwart, maar toch ook niet echt verstopt. Om de nummers van de laatste plaat goed te kunnen spelen, was de uitbreiding nodig. Misschien is het ook wel beter voor de sfeer, de band leek na album nummer 4 heel even uit elkaar te vallen. De twee man zijn dus ook handig als bliksemafleiders. Begrijpelijk die keuze, maar ook zonde. Een deel van de opwinding die er rond de eerste paar platen gierde, was juist het venijnige geluid dat ze met zijn tweeën van een podium af konden pompen. Niet veel anders dan wat andere beroemde rockduo’s deden, maar toch. Het venijn leek dan van alle kanten te kunnen komen. Ansell die z’n bekkens liet gillen, Carter met krijsende riffs en teksten die uitgespuugd werden. En alleen een razende kickdrum die je iets van houvast gaf, tot de onvermijdelijke momenten waarbij ze midden in een track weer een afslag of versnelling plaatsten.

Die goede momenten zijn er nog steeds. In oude hits sowiso. Kijk maar hoe ‘I Wish I Was Someone Better’ valt,  met dat steeds zwartgalligere ‘I Made Mistake’ wat telkens maar herhaald wordt. Van een schuldbekentenis verandert het steeds meer in een mantra zonder schuldgevoel. Maar er is waarempel ook eindelijk weer nieuw materiaal wat iets van die oude opwinding weet te vangen. Niet meer met zo’n klap in je gezicht en stomp in je maag als vroeger, te weinig om Blood Red Shoes echt weer helemaal te lanceren. Maar meer dan genoeg om zo'n festivalshow geen moment in te laten zakken. En dat had best een vollere tent mogen zien vandaag. 

HET MOMENT
‘Such a relief to be back home again,’ begint Ansell in het slot van de show. Nou Steven, dat voelt wel een beetje overdreven niet? Zo vaak ben je hier ook weer niet geweest. Het blijkt de openingszin van een van die nieuwe tracks. Een gruizige drumcomputer erbij, natuurlijk weer een muur van gitaar. Een hoogtepunt dat geen flashback naar hun gloriedagen is.

Bekijk hier een deel van de set van Blood Red Shoes. Voor meer Pinkpop 2019 check je ons uitgebreide dossier