Pop-perfectionist Lena Hessels debuteert met prikkelende stressdroom

In 2018 bracht ze een robuuste songwriter-rock-EP uit in de hoek van PJ Harvey, een jaar later werkte ze met Willem Smit (Personal Trainer) en een hele bups aan coole indierockfiguren voor supergroepplaat The Industry en begin 2020 presenteerde ze zichzelf op Noorderslag. Maar daarna werd Lena Hessels op een dag wakker en dacht ze: ‘Volgens mij moet ik opnieuw beginnen.’

Ze gooide al haar liedjes weg, dook met Tender Blom (broer en gitarist van Pip Blom) de studio in en kwam tot de sound die we horen op haar geweldige vandaag verschenen single ‘mare’. Het voelt als een nieuw debuut, een duistere fluisterpopsong met strijkers en dreigende elektronica. ‘BROCKHAMPTON vind ik heel cool, Frank Ocean is amazing, Kanye en James Blake natuurlijk, en in Nederland kijk ik echt tegen Sevdaliza op’, vertelt ze.

Vroeger was pop een vies woord voor Lena. Als dochter van kunstenares Emma Fischer en Terrie Hessels (gitarist van avantgardepunkband The Ex) werd ze thuis van jongs af aan omringd door Ethiopische jazzmuzikanten, en ook gasten als Thurston Moore (Sonic Youth) kwamen geregeld over de vloer. ‘Ja, dat was mijn referentiekader, het abstracte was lang comfortabeler voor me dan popmuziek. Om tegen mezelf te durven zeggen: pop is wat ik wil maken”, dat duurde even. En daarna moest ik uitzoeken: hoe werkt dit eigenlijk? Wat ís popmuziek überhaupt?’

‘mare’ is het eerste popliedje dat ze uitbrengt, over de repetitieve stressdromen die haar lange tijd plaagden. ‘Dan droomde ik bijvoorbeeld dat ik een trein probeerde te halen. Dat lukte niet. En dat herhaalde zich steeds weer. Die irritatie wilde ik heel graag in de beat verwerken. Hoe ik die dromen zelf interpreteer? Ik ben nogal een perfectionist, ik wil alles graag zo goed doen. Ik heb heel veel moeten proberen, erachter komen wat ik níét wil tot ik iets vond dat wel werkte. Nu denk ik: ah, ik heb het toch wel gevonden. Soort van.’