LL23: Dry Cleaning en Lowlands vinden elkaar een beetje vreemd

Florence Shaw is een beetje in de war. Zojuist zag de frontvrouw van Dry Cleaning de bewegende feesttent achter het publiek langsgaan. ‘What’s that tent that's moving around? Is that a bicycle thing?’ Ze trekt tijdens de show wel vaker verbaasde blikken, dan fronst ze tussen twee strofen poëzie haar wenkbrauwen en slaat ze een denkbeeldige vlieg weg. Zo van: ‘Heb ik dat net echt gezegd? Wat raar.’ Maar nu is het niet gespeeld.

De verwarring is vast wederzijds. Het Londense Dry Cleaning maakt een best vervreemdende, conceptuele vorm van postpunk. IJzig lepelt Shaw versplinterde regels poëzie op. Over weggelopen schildpadden genaamd Gary Ashby bijvoorbeeld, of over een vriendin die op de Noordpool ijsberen fotografeert. Drie bandleden staan ieder op een eigen planeet een gejaagde new wave-groove bij te houden. In het gitaarspel hoor je Johnny Marr goedkeurend knikken.

Het is natuurlijk niet voor iedereen. Er zit weinig melodie in, en bij wijze van een refrein worden er hooguit een paar woorden of zinnen herhaald. Maar toch hangt de halflege India volledig aan Shaws lippen: we volgen haar van de hak op de tak en terug. Je moet er misschien in eerste instantie een beetje je best voor doen, maar als Dry Cleaning je beet heeft, laten ze niet meer los. Vooral tijdens het laatste kwartier, als de meer toegankelijke publieksfavorieten ‘Anna Calls From The Arctic’, ‘Scratchcard, Lanyard’ en ‘Magic Of Meghan’ langskomen, bewonen we allemaal even hetzelfde dada-universum. 

Het Moment:
Gitarist Tom is jarig, dus de India zingt een Nederlands verjaardagsliedje. Alsof het zo gechoreografeerd is, met de handen omhoog op de ‘Hieperdepiep, HOERA!’. Shaw staat er verbijsterd naar te kijken. ‘It was wonderful and beautiful, but I have no idea what that was.´

Volg Lowlands het hele weekend via onze livestream en kijk op zaterdag- en zondagavond alle hoogtepunten in de Lowlands-uitzendingen op NPO 3.