ADE19: Strange Days bevreemdt en verwondert

Hippe types en kunstacademiekids met gouden tanden en piercings, gabbers met kale koppen en hardcore merch, meisjes die je zo bij Amsterdam Open Air zou kunnen tegenkomen: het is werkelijk een bizar mengelmoesje van mensen dat je op de zaterdagavond in de bovenzaal van de Melkweg ziet rondlopen. Strange Days, het clubconcept van producersduo Know V.A., is dan ook eerder een experimentele clubnacht dan een hardcorefeest, eentje waarop de klassieke sound van het genre wordt uitgediept door oldschool helden te verbinden met jonger en eclectischer talent.

Dat een experimentele clubnacht voor zo’n breed publiek al even bevreemdend als verwonderlijk kan zijn, blijkt vanavond. Neem nou Know V.A., die de avond aftrappen met een meeslepende set waarin de conventies van de hardcore elkaar uit elkaar worden getrokken en opnieuw worden verweven in een set vol dystopische en experimentele clubmuziek. Continu zit er sluimerende spanning of juist wonderlijke ontlading in de set, en dat terwijl de hardcorekick zelden aanwezig is.

Even later draait de Bulgaarse producer Goro een bevreemdende set. Hij schiet met gemak van dancehallhits naar Timbaland-esque hiphopbeats, megaweirde edits van tracks die klinken als zomerhits uit de discotheken van Albufeira, dabke, hardtrance, plagerige hardcorekicks, acidtechno, oosterse buikdanspercussie, noem het maar op. Het is lichtelijk hilarisch om al die oldschool gabbers steeds verder richting de muur te zien schuiven terwijl Goro vanuit ‘Greece 2000’ naar Fatima El Qadiri, dancehall, trance en ghettohouse te zien overschakelen, maar als ze de dj na zijn set staan uit te joelen, moet je toegeven dat de doelgroepen voor deze line-up wel te ver uit elkaar liggen.

Dat tij weet de Tunesische Cera Khin te keren, die haar set laat donderen met industriële techno, acid en destructieve edits van hiphop- en poptracks (‘My Humps!’ ‘My Neck, My Back!’ ‘Bitch Better Have My Money!’). Naarmate ze steeds harder en heftiger bijschakelt naar vroege hardcore, zie je dat de argwaan van de oudere bezoekers wegdruipt tot ze even later keihard vooraan staan te beuken tot het moment DJ Promo en daarna Know V.A. de nacht afsluit voor de overgebleven strijders. Op zo’n moment blijkt dan dat de mokerzware kick van een vroege hardcoreplaat alsnog kan verbroederen, en terwijl Promo ‘Still Nr. 1’ door de speakers laat knallen vertelt een meisje glunderend vertelt 'hoe megavet het is dat die deconstructed clubbingsound hier samenvalt met de oldschool’. Hoewel het uiteindelijk één van de twee is die niet zo goed paste: eigenlijk is Strange Days juist het leukst op het moment dat het risico neemt, en wanneer het laat zien hoeveel rek er precies in een genre zit.