PP23: Zalig uitzoomen in de zon bij The War On Drugs

‘Wij vinden het een eer om voor P!NK te openen. Want hoe je het ook wendt of keert: als je voor P!NK speelt open je voor haar.’ Adam Granduciel weet hoe de hazen lopen op Pinkpop. Meer dan welk andere festival draait het hier om één grote naam bovenaan de poster, de artiest die in zijn/haar eentje evenveel kleedkamers krijgt als alle andere acts samen. Maar hij is er niet zuur over, de frontman van The War On Drugs, er zit geen sarcasme in zijn opmerking. Sterker nog: ‘Dit is Robbie op de toetsen, laat je horen voor hem, en voor zijn moeder, want dat is de grootste P!NK-fan ooit!’

Een show van The War On Drugs staat zo’n beetje 180 graden haaks op die van de roze popster. Geen kunst- en vliegwerk, geen vocale en fysieke acrobatiek, maar een podium vol zorgvuldig musicerende mensen, geleid door een man in een slonzig paars tie-dye shirt. The War On Drugs is om heel andere redenen een geliefde band geworden, eerst in de underground en vanaf 2014 tot grote verrassing van early adaptors ook bij een megapubliek. Eerder dit jaar speelde de band uit Philadelphia op eigen kracht in Ziggo Dome, vandaag verdrijven ze de hitte van het Pinkpopveld met even meeslepende als ontspannen muziek.

The War On Drugs wordt vaak een moderne Dire Straits genoemd, maar die sneer doet de band tekort. Het is net zo goed Bob Dylan en de E-Street Band, Neil Young, en niet te vergeten de hypnotiserende gelaagdheid van krautrock. The War On Drugs staat bekend als gitaarband, maar het geheime wapen zijn de toetsen die het melancholische cement vormen tussen de zalvende gitaren. Vorige week zagen we Granduciel’s maatje Kurt Vile op Best Kept Secret in de zon loom spelen, The War On Drugs is bij momenten fel en dynamisch. In het doorbraaknummer ‘Under The Pressure’ bijvoorbeeld, dat live maar liefst negen minuten klokt.

HET MOMENT:
Hoe kun je je misrekenen met een nummer van dertien minuten?! Serieus, je loopt een paar minuutjes uit, er past een liedje niet meer, kan de beste overkomen. Maar The War On Drugs heeft geen tijd meer om het prachtige 'Thinking Of A Place' te spelen. Eeuwig zonde. Al moet je tegelijk toegeven dat er ook tussen de wel gespeelde songs geen serieuze dip zat. Ach, wat lopen we ook te mopperen, het was prachtig. En het leek allemaal zo jaloersmakend vanzelf te gaan, zo goed is deze band op elkaar ingespeeld. Als jullie me zoeken, ik lig helemaal achteraan op het veld met een grassprietje in mijn mondhoek voor de perfecte experience.

Kijk het optreden HIER terug.