Album van de Week (25): Loupe

Er zijn van die momenten dat je als muzikant de moed in de schoenen zinkt. Bij het Amsterdamse indiekwartet Dakota viel precies rond de release van hun debuutalbum hun zangeres Lisa Brammer weg met mentale problemen. Haar vervanger Julia Korthouwer werd van het conservatorium geplukt, waar de andere drie bandleden ook vandaan komen. Ze moest afstuderen… via Zoom. Houd dan de moed er maar eens in. Des te fraaier is het sprankelende debuut van Loupe (wat dat is de nieuwe naam van de band): Do You Ever Wonder What Comes Next?

Die zin is afkomstig uit een van de beste liedjes van het album, ‘It’s Getting Wild, Getting Older’. Daar sta je dan, een vintage bank te verhuizen in de straten van Amsterdam. Ineens wordt over de dood gesproken alsof het een pak havermelk is, en je beseft: fuck, het echte leven is begonnen. Alle stukjes beginnen op hun plek te vallen en je vraagt je af: what comes next? De liedjes van Loupe gaan veel over dat soort thema’s: grip krijgen, grip houden, je staande houden tussen de vele impulsen van een stad als Amsterdam, waar de muren soms bijna letterlijk op je af komen. Maar ja, moeten die muren blauw blijven, of wordt het tijd voor een fris nieuw kleurtje?

Alledaagse onderwerpen dus, en alledaags klinken de liedjes ook op het eerst gehoor. Ze zijn prachtig gespeeld, mooi gezongen, en Loupe veroorlooft zich op het eerste gehoor weinig frivoliteiten. De band nam de dertien liedjes bij Vlaming Arne van Petegem (Styrofoam), die zijn gestileerde indiepopgeluid ook al leende aan onder meer Sofie Winterson en Moss, labelgenoten van Loupe. En toch, als je die liedjes vaker en vaker draait openbaart de magie van het album zich juist tussen de regels door. Niet in gitaarsolo’s, maar eerder in het dynamische samenspel van het kwartet. In de momenten dat Loupe met zijn vieren in een groove gaat hangen of naar een subtiele piek toespeelt. Die momenten zijn er volop als je goed luistert, maar het best in de tienerherinnering ‘Lonely Dance’, het vervormde ‘Warning Sign’ en het langste liedje van de plaat, slotnummer ‘I Get It Now’. Ik snap het nu, alleen toen nog niet.