Beth Gibbons jaagt de spoken door TivoliVredenburg

Beth Gibbons klampt zich vast aan de standaard, knokkels strak om de microfoon, alsof ze zich vast moet klampen om stevig te blijven staan. ‘The burden of life just won’t leave me alone,’ huivert ze een trieste folksong. Terwijl de lichtjes in de zaal als sterretjes over het publiek dansen, beginnen de strijkers steeds huiveringwekkender te klinken. Alsof ze de verkeerde kant op worden gestreken. Ondertussen zingt Gibbons een dieptreurige klaagzang over de verliezen die ze heeft geleden. Zo jaagt de Portishead-zangeres vanaf het begin de spoken door TivoliVredenburg.

Ja, het zijn nogal intense emoties die Beth Gibbons aanboort op Lives Outgrown, het eerste échte soloalbum dat ze afgelopen maand uitbracht na een heel decennium schaven. Daarop geen triphop zoals we die gewend zijn van Portishead, maar rijkelijk gearrangeerde folk die ze vandaag speelt vanuit het halfduister, geflankeerd door zeven muzikanten. Het zijn nogal virtuoze types, die op het podium even belangrijk zijn en ogen als zijzelf. Linksachter op percussie: James Ford aka Simian Mobile Disco, de man die platen maakte met Arctic Monkeys, Jessie Ware en Blur, en ook Lives Outgrown volledig produceerde. Geweldig om op de vingers te kijken is die imposante reus in het midden, die vanuit een soort instrumentenwinkel staat te spelen. Neem ‘Floating On A Moment’ en hoe hij daarin het ene na het andere instrument tevoorschijn trekt, om effe een melodie op zijn vibrafoon te tikken, een zingende zaag te laten gieren om vervolgens in een handomdraai over te schakelen op zijn basklarinet, het is vrij insane om te volgen.

Zo worden de nummers wel vaker virtuoos ingekleurd: die strijkerspartijen klinken overal subliem, ‘Tom The Model’ klinkt in deze bezetting welhaast swingend, en het freejazz-achtige ‘Beyond The Sun’ wordt gespeeld alsof de band bezeten wordt door de duivel. Daarna klinken die twee ingetogener songs weer magisch: ‘Whispering Love’ met zijn over elkaar buitelende strijkers en fluit, daarna is Portisheadklassieker ‘Roads’ – met charmante barstjes in haar stem – als toegift een schot in de roos.

En nog steeds straalt Gibbons een tijdloze klasse uit. Ondanks dat ze een totale anti-ster is, in spijkerbroek, zwart vestje en blote voeten op het podium, eentje die nog steeds amper aan publieksinteractie doet. Geen praatjes tussendoor, geen persoonlijke ontboezemingen over de verhalen achter de liedjes. Misschien is die uithaal in het spaarzame ‘Mysteries’, met akoestische gitaar en koortjes, juist daarom zo magisch: blik afgewend, rug naar de zaal, zozeer dat je twijfelt of die spookachtige uithaal wel uit haar keel komt. Jawel. Beth Gibbons, nog even ongrijpbaar als altijd.