Is daar iemand?

Mijn meest bijzondere optreden van dit jaar vond onlangs plaats in een huiskamer in Leiden. Zowel de huiskamer als de prachtige Yamaha vleugel waren geen onbekenden voor me. Ik had daar twee jaar geleden ook gespeeld tijdens een sessie van SoFar Sounds. Toen vergezeld van een koor van drie prachtige zangeressen, tegenover een bescheiden publiek van zo'n vijftig personen. Nu bestond het publiek uit drie voor mij geheel onbekende personen. Ik was daar ditmaal helemaal alleen. En, last but not least, mijn optreden was voor hen een verrassing.

Na mijn entree als “muzikale verrassing” van de avond, stelde ik mij netjes voor. Toen vervolgens het publiek zichzelf ook één voor één had voorgesteld grapte ik dat dit onderdeel normaliter het grootste gedeelte van mijn shows in beslag nam. Met slechts drie personen was dit aanzien korter en zouden we eindelijk weer 'ns aan live-muziek toe gaan komen.

Ik kondigde vervolgens aan wat ik het komende uur voor hen zou gaan spelen. De eerste helft van mijn concert zou bestaan uit nieuw en grotendeels instrumentaal materiaal. Werken waar ik het afgelopen jaar tijdens de eerste lockdown mee bezig ben geweest. Daarna zou ik het reeds door hen aangeboden glas rode wijn nuttigen, om vervolgens de tweede helft in te gaan, die zou bestaan uit eigen werk en een enkele cover, piano en zang.

Mijn bedoeling was dat het drietal gedurende de instrumentale aftrap nog even zou kletsen. Ze zaten immers gezellig aan de borrel, voordat ik de rust kwam verstoren. Maar meteen tijdens het eerste deel hoorde ik de stemmen staken, de stoelen werden bij gedraaid en alle aandacht ging naar het verhaal wat ik via de toetsen mocht vertellen. Tussen de verschillende stukken door legde ik uit waar de muziek op gebaseerd was, of welke verhaallijn ik probeerde te laten horen. Er ontstond een soort muzikaal college, waarbij we samen filosofeerden over de sfeer van de muziek. “Welke filmbeelden zie jij voor je?” “Raden jullie 'ns door welke componist ik me heb laten inspireren” Enzovoorts.

Het concert van een uur bleek na afloop te zijn uitgelopen tot anderhalf. Maar niemand vond dat erg. We spraken nog even na en kwamen tot de conclusie dat het een verademing was geweest weer even contact te hebben kunnen leggen. En dat was wat het voor mij zo speciaal heeft gemaakt. Eindelijk, na maanden afgesloten te zijn van publiek, had ik weer contact kunnen leggen met een prachtig en dankbaar publiek. Bedankt!