PP19: Jamiroquai houdt zamibo met gouden randje

De groove? Die heeft Jamiroquai nog altijd. Bassist Paul Turner is een van de besten die er is, steady wanneer het moet en wanneer hij de ruimte krijgt, propt hij er razendsnelle slapbassloopjes tussendoor. De drummer en percussionist zijn een retestrakke ritmetandem. Zelfs als je een beetje verveelt raakt van die uitgesponnen jams (10 nummers in 75 minuten!), betrap je jezelf erop dat je heupen heen en weer slingeren op de aalgladde acidjazz van de Britse act.

Jamiroquai, dus. Door de muziekpolitie (dat zijn wij, toch?) werd de groep al evenzeer verguisd als bijvoorbeeld Simply Red, maar vijftien jaar later ben je best blij als je ’Space Cowboy’ voorbij hoort komen op de vrijmibo. Ze lieten zich inspireren door de funk en disco van Chic, Stevie Wonder en Earth, Wind and Fire, maar brachten dat zo gelikt dat je er ook best in je witte broek op Ibiza op kon dansen.

Helaas is de tand des tijds niet zo vriendelijk geweest voor de ooit oh zo doorgesnoven frontman Jay Kay. Hij heeft zijn retrofuturistische lichtgevende spacehoed weer op, maar de oogjes die eronder prijken zijn piepklein, zijn buik wordt met de jaren alsmaar omvangrijker en uitzinnig dansen doet hij niet echt meer. Af en toe gaan de vingertjes effe de lucht in, maar het swingen moet vooral vanuit het publiek komen. Dat gebeurt ook, maar dan wel een beetje zoals die vrijmibo, terwijl je met je collegae staat te keuvelen. En dat dan dus op zaterdag. Nog een biertje dan maar? Of ga jij al voor een whiskey cola?

HET MOMENT
Geen ‘Virtual Insanity’! Geen ‘Deeper Underground’! Geen ‘Canned Heat’! Maar kijk daar, links achter Snow World komt een regenboogje tevoorschijn. Rechts zakt de zon achter de wolken weg, om het veld in het goud te laten stralen. Midden boven het podium een strak heldere blauwe lucht met in de verte een sikkelmaan. Een frietzak fladdert in de wind. Het is moeilijk om lang boos te blijven met zoveel schoonheid om je heen.

Voor meer Pinkpop 2019 check je ons uitgebreide dossier