Album van de Week (44): Florence + The Machine

Het is nogal een beeld dat Florence Welch schetst op Everybody Scream: met gescheurde nagels, aarde ophoestend, komt ze uit haar graf gekropen. Direct richting de microfoonstandaard: ‘Spitting out my songs so you could sing along.’ Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap werd haar bijna fataal, en die bijna-dood-ervaring kleurt het gehele album. Op ‘Witch Dance’ bedrijft ze de liefde met de dood en neemt ze een kijkje aan gene zijde. In ‘You Can’t Have It All’ keert ze naar binnen, en zingt over het verlies van haar kind: ‘I sit in the salt water, call in a vision of my daughter / Light a candle, place my grief upon the altar.’ Wanneer ze zingt ‘I used to think I knew what sadness was, I was wrong,’ voelt het als een moment van helderheid, een erkenning van verdriet dat ze nu volledig durft te dragen.

Altijd al had haar muziek iets theatraals, sprookjesachtigs en magisch: hit ‘Dog Days Are Over’ is waarschijnlijk het grootste stadionanthem ooit dat begint met een harp, ‘Shake It Out’ een gotische popsong bomvol kerkorgel. Die elementen zijn nog steeds te horen op Everybody Scream, maar de productie (door Aaron Dessner van The National en IDLES-gitaarstoorzender Mark Bowen) is grilliger, rafeliger, minder gepolijst, en laat ook meer ruimte voor stilte en kwetsbaarheid. In de track ‘Drink Deep’ klinken marsachtige drums, en een koor dat als een oeroud gebed klinkt ondersteunt Florence’ stem terwijl ze sprookjesachtig zingt over de verleidingen van de muziekindustrie, over roem, uitbuiting en het blijven drinken uit een vergiftigde bron.

Muziek maken is eigenlijk een vorm van hekserij, van magie, stelt Welch op het titelnummer, dat klinkt alsof een groepje heksen zich dansend in het bos heeft verzameld. En wat is een heks? Een krachtige vrouw, die door bange mannen op een brandstapel wordt gegooid. In ‘One of the Greats’ zingt ze spottend: ‘I'll be up there with the men and the ten other women in the hundred greatest records of all time. It must be nice to be a man and make boring music just because you can’, waarmee ze benoemt hoe ongelijk vrouwelijke artiesten behandeld worden in de muziekindustrie: slechts 18 van de top 100 albums in Rolling Stone’s beste albums aller tijden zijn van vrouwen. Ze laat zich niet door de mannen uit het veld slaan, en brengt een ode aan haar vrouwelijke fans: ‘It's funny how men don't find power very sexy / So this one's for the ladies.’