LL25: De moshpit bij het NNO is de bierdouche van Lowlands

Het ene orkest is het andere niet. Gisteren was de Bravo muisstil en geroerd door de existentialistische neoklassiek van Joep Beving en het Residentie Orkest, vandaag heeft het Noord Nederlands Orkest een moshpit voor zijn neus. Inmiddels een traditie, sinds een paar lolbroeken via social media een oproepje deden een pit te maken bij een van de meest kwetsbare programma-onderdelen van Lowlands: een klassiek orkest op het hoofdpodium. Het is als de bierdouche van Noorderslag: in principe heel respectloos, maar je kunt het ook omarmen als een unieke eer.

Dat omarmen heeft Noord Nederlands Orkest al lang en breed gedaan. Sterker nog, ze kiezen hun repertoire voor Lowlands er op uit. Het uur begint weliswaar serieus en sierlijk, met een stuk voor strijkers van Palestijnse componist Salvador 'Arnita, als statement over de genocide in Gaza. Dan zet het orkest de befaamde Bolero van Ravel in, een stuk uit begin vorige eeuw dat in zestien maten steeds dezelfde melodie min of meer herhaalt, maar steeds met andere instrumentatie. Eerst klein, met solerende fluiten en klarinetten en een ritme van de snaredrum. Gaandeweg nemen de strijkers een steeds grotere rol, zwelt het hele orkest aan en werkt het naar een climax. Het Ohlalaantje zou er blosjes van krijgen.

Direct daarna kan het feest beginnen met de Peer Gynt van Grieg, die als in een voetbalstadion meegezongen wordt en qua felheid uitnodigt tot de pit waar iedereen al op zat te wachten. Dan volgt de opening van Beethoven’s Vijfde, misschien wel het beroemdste klassieke werk ooit. De dirigent probeert naast zijn orkest ook het publiek in bedwang te houden. Dat dreigt bijna te mislukken, want een menigte springt en joelt in een compleet ander ritme. Maar dirigent Eivind Gullberg Jensen heeft een troef in handen: het stuk gaat naar zo’n luide climax dat hij er gewoonweg overheen dendert.

HET MOMENT
Voor het orkest afsluit met de overbekende mars Pomp and Circumstance (echt, je herkent hem) krijgen we het muzikale hoogtepunt. Misschien minder geschikt voor gekkigheid, maar des te meer om te ondergaan. Het gaat om twee delen uit Gustav Holst’s Planets. Het eerste deel heet Mars, een verwijzing naar de God van de oorlog. Het is een intens, dreigend stuk, waarbij de strijkers klinken als heavy metal riffs. Muziek uit  WO I, maar van grote invloed op de filmmuziek van nu. Na Mars volgt Jupiter, een uitbundig en veel vrolijker stuk, de ontlading na de dreiging.

Volg Lowlands het hele weekend via onze livestream en kijk op zaterdag 16 augustus, 22.09 uur en zondag 17 augustus, 22.06 uur naar de VPRO op NPO 3, of kijk terug via NPO Start