DTRH25: Massive Attack confronteert met de nachtmerries van alledag
Bombardement aan politieke statements bij Britse triphoppioniers
'KHLOÉ KARDASIAN BESCHULDIGD VAN… PRINS WILLIAM BEKRITISEERD VOOR… DRAKE ONTKENT DATING MET INFLUENCER…’, flikkert het in Teletext-letters tijdens het onheilspellende ‘Inertia Creeps’. Net al bekogelde Massive Attack ons via de schermen met AI-beelden die Trump’s Gaza-beleid belachelijk maken, even later ook beelden van dictators, explosies, gewonde kinderen en klimaatrampen, van Gaza en Oekraïne. En nu? Nu rolt de ene na de andere headline met celebritynieuws langs, totaal stompzinnig. De boodschap: waar zijn we mee bezig? Waar richten we onze aandacht op, terwijl mensen verhongeren, uitgemoord worden en de wereld in brand staat?! De jongens die net hoopvol een vingerdop MDMA in hun mik hebben geschoven gaan steeds sipper kijken, de jonkoklappers ook. En ja, gezellig is anders. Predikte Patti Smith vanmiddag nog een hoopvollere boodschap, dan schotelt Massive Attack als vrijdagheadliner ons enkel de nachtmerries van de dagelijkse realiteit voor.
Altijd al liep Massive Attack als grote act voor in de activistische frontlinie: de triphoppioniers touren al jaren met LED-schermen met activistische boodschappen, lanceerden een plan voor een groenere live-industrie en spreken zich al sinds de vroege zeroes uit voor de Palestijnse zaak. Die urgentie spat vandaag van hun headline show af, met imponerend lichtplan en vooral veelzeggende visuals. Cool: is dat nou gezichtsherkenning software die op het publiek wordt gebruikt bij ‘Black Milk’?! Big data is watching you, is de boodschap. Hun unheimische triphop - het genre waarvoor ze in de jaren negentig de blauwdruk legden, met vertraagde hiphopbeats, filmische arrangementen en fluisterzang - loopt over van die dreiging, aangezet met uitgesponnen outro’s.
Gek dat ze zelf de spanningsboog van hun trage muziek verbreken met een Ultravox post-punkcover, Horace Andy en Elisabeth Fraser hebben allebei nogal doorleefde stemmen, en de band wil zoveel zeggen dat niet IEDERE boodschap even hard landt: is dat gare stukkie Avicii (met oorlogstaferelen op de schermen?) nou een kritiek op hersenloze fabriekspop en consumentisme? Ze laten niets aan de verbeelding over, dat bombardement aan politieke statements kun je ook echt too much vinden. Maar: hoe ze hun platform inzetten is wel degelijk indrukwekkend. En des te groter is de ontlading bij het symfonische ‘Unfinished Sympathy’, met een geweldige uithaal van Deborah Miller. Plotseling warm licht, eindelijk knuffelende mensen die elkaar stevig vastgrijpen. Oh ja, we staan op een festival!
HET MOMENT:
Is bij ‘Safe From Harm’. Op het scherm flitst een oplopende teller voorbij van de Palestijnse slachtoffers, de bodycount zo overrompelend hoog dat het begint te duizelen. En ook de hoeveelheid journalisten, hulptroepen die zijn overleden, het geld dat is overgemaakt aan het Israelische oorlogsapparaat. Wie loopt hier vannacht niet vandaan, totaal doordrongen van het Palestijnse leed?