Sam Vano bezingt op eerste solo-EP de schoonheid van het eenzaam zijn
‘Het is best een eenzame plaat’
Afgelopen vrijdag verscheen de eerste solo-EP van Sam van Ommen (25), solitaire. Een schitterend geproduceerde verzameling van indie-folk gitaarliedjes die invloeden verraden van Blake Mills, Flyte en Wilco. Net als met zijn vorige indie-Americana-band Sam & Julia verschijnt ook deze EP weer op het label I Love My Label van zijn grote vriend Tim Knol. Tijdens zijn vorige project schreef hij ook wel eens stiekem liedjes voor zichzelf die nog een tandje persoonlijker waren. Ze borrelden omhoog, namen gestalte aan onder de naam Sam Vano en kruipen nu allemaal op hun eigen manier onder je huid. De tedere waltz vol meeslepende strijkers ‘solitaire’ evengoed als het stevigere ‘luther king park’, waar af en toe een gitaartje bescheiden in je oor bromt.
Toen hij moest afstuderen aan het conservatorium belandde hij in een donkere periode. Zijn mobiel werd een portal naar onzekerheid. En dan heb je ook nog van die wonderkinderen die op jonge leeftijd al alles veel beter kunnen. Om gek van te worden vindt Sam. In ‘child prodigy’ zingt hij: ‘Think I might go offline, off the grid. If I see another child prodigy, I’ll be sick’. ‘Als ik van die wonderkinderen zie dan kan ik wel denken, ik raak de komende maanden geen gitaar meer aan, want dit ga ik toch nooit bereiken’, zegt hij erover. Uit zelfsabotage kocht hij een skateboard: ‘Ik dacht: fuck it, als ik nu val en ik breek mijn pols, dan heb ik een excuus om een tijdje niet te spelen.’
Gelukkig wist hij zich te herpakken, en stortte hij zich weer volledig op de muziek. ‘Het is best een eenzame plaat geworden’, vertelt Sam. ‘Niet alleen schreef ik de liedjes deze keer in mijn eentje, ook gaan ze vaak over een solitair bestaan. Dingen waar ik in mijn eentje doorheen ging en relaties die uitgingen.’ Het nummer ‘going nowhere (slowly)’ hielp hem met het verwerken van een relatie waarvan hij het einde zag naderen. En ook de titeltrack ‘solitaire’ gaat over een relatie die op de klippen loopt. Hoe iemand een beetje ronddwaalt door het park, en af en toe het eenzame kaartspel solitaire gaat spelen.
‘When I hear that endless city hum and the people beat in my chest, bum bum, it’s getting harder to steer clear. There’s ashes in my tears’, zingt Sam in ‘hero’. Wanneer alles hem even te veel wordt, verlangt hij naar eenzaamheid. ‘Dan wil ik gewoon weg van mensen. Zet ik mijn mobiel op do not disturb, ga ik gitaarspelen of probeer wat te schrijven. Of zoals ik in ‘child prodigy’ zing, dan ga ik gewoon zitten, staar ik uit mijn raam en probeer eventjes niet na te denken.’