De Witte Kunst op jacht naar Atlantis

We zitten medio september, de zomer zit in zijn laatste stuiptrekkingen. Mooi moment om terug te blikken op de zomer. Ook De Witte Kunst had een schitterende zomer: tripjes langs Lowlands, Oerol, Welcome To The Village en Valkhof, en dan nog een... eh.... improvisorisch tourtje, op initiatief van bevriende band Borokov Borokov. Zes dagen de hort op in Frankrijk en Duitsland, langs allerlei louche locaties. ‘Een trekschuit, een kraakpand in Straatsburg, zo’n co-creatief festival waar om de haverklap iemand vraagt of je wilt helpen met eten maken, een dorp waar alleen verstandelijk gehandicapten wonen,' vertelt zanger Koen van Bommel. 'Al die festivals worden alsmaar duurder, dit was de manier om een leuke tijd te verzorgen voor de mensen.’ En dan stond van Bommel nog op Down The Rabbit Hole, als host van een groot coachingskantoor. ‘We hebben geleerd over chemtrails, hoe je je bedrijf gezond houdt, hoe je een yoni ei schildert.’

Dat is De Witte Kunst, het absurdistisch synthpopduo van Koen van Bommel en Lyckle De Jong. Twee jaar geleden debuteerden ze op Magnetron (het label van Bas Bron en De Jeugd van Tegenwoordig) met hun titelloze debuut, vandaag verschijnt nieuwe single ‘Atlantis’ met een absurdistisch meesterwerkje van een videoclip. ‘Het nummer gaat erover dat als je altijd op zoek bent naar een leuker leven, dat ook averechts uit kan pakken. Als je eenmaal dat leukere leven hebt, is er wel weer iets anders wat je wilt. Zelf probeer ik dat niet te doen. Als je geluk zoekt, ga je het nooit vinden.'

Het is de eerste track van hun aankomende EP Spek en Bonen, die 20 oktober uit komt. 'Bij de vorige EP gingen we om de zoveel tijd bij Rimer Londen thuis sleutelen aan de liedjes met zijn synthesizers en plug-ins. Deze hebben we in drie dagen in Culemborg opgenomen met hulp van leden – en de producer – van The Homesick. We zijn meer gaan spelen: echte instrumenten opnemen, door effecten halen. We wilden wat experimenteler, vrijer, muzikaler. Alle liedjes gaan over mensen die aan de zijlijn staan, voor wie de wereld te snel verandert en die zich vreemd voelen in de wereld. Zo heb ik me ook vaak gevoeld in mijn leven: ik ben er wel maar ik doe niet echt mee. Waarom moet ik elke dag om acht uur opstaan om te werken? Trouwen? Kinderen krijgen? Dat kun je allemaal wel doen, maar ik houd er niet van om rucksichtslos dingen te doen omdat dat nu eenmaal zo hoort.’