Album van de Week (35): Yves Tumor

Yves Tumor is ongrijpbaar. Er is niet veel meer bekend dan dat hij een Amerikaan is die nu misschien in Turijn, Berlijn of Los Angeles woont. In interviews geeft hij zelden een mening over iets dat buiten zichzelf ligt. En op zijn nieuwe album kan hij niet vastgepind worden op één genre. 

Er zijn minstens twee kanten van Yves Tumor. Live kanaliseert hij in soms slechts twintig minuten al zijn angsten en woede in een gewelddadige show. Voor je het weet heb je een stomp op je neus te pakken, duwt hij je omver of krijg je een arm om je nek geslagen zodat hij nog directer in je gezicht kan schreeuwen.

Op zijn albums is hij veel subtieler, maar blijf je alsnog op je hoede. Op Serpent Music uit 2016 dropt hij bijvoorbeeld in stilte, vogelgeluiden en wat suggesties van r&b plotseling overstuurde kicks. Op Safe in the Hands of Love, komt alles samen en verrast hij af en toe met pop. Zijn stem heeft meer dan ooit een centrale rol, met teksten die ergens tussen hoop en vrees liggen, tussen liefde en marteling. Uitersten die hier als vanzelfsprekend samensmelten.

Zoals zijn onderwerpen samensmelten, komt in zijn producties nog meer samen. In de beats lijkt elke laag op een andere te reageren. Luister naar hoogtepunt ‘Lifetime’ en hoor hoe de piano het ene moment er net achter aanloopt en dan weer de leiding neemt, strijkers opduiken, een stel blazers het over proberen te nemen, terwijl Yves zelf zijn hart uitstort over zijn broers die hij mist. Ondertussen denderen de drums onverstoord door. Later op het album hoor je dystopische soundscapes, jazzy roffels richting triphop, grungy noise, onverwachte harmoniën en terugkerende teksten die houvast bieden. Overal experiment met een zelfde losheid, en toch zulke oorwurmen dat je ze keer op keer opzet. En net als het aan het slot écht uit de bocht vliegt, klinkt in de laatste seconden van het album een obscuur synthpopnummer uit een 80's horrorsoundrack. Alsof Yves Tumor nog even wil benadrukken dat pop echt overal op de loer ligt.